Łotysz z niezwykłym kunsztem i sobie tylko znanym sposobem wprowadza w dyskurs tych próz erotykę, wyznanie miłosne. Czyni to – moim zdaniem – rewelacyjnie, tworząc obrazy, które wolne są zarówno od zużytego asortymentu środków miłosnego wyrazu, cukierkowatej i lepkiej atmosfery, jak również od nadmiernej (w tym wypadku zupełnie zbędnej) bezpośredniości czy wulgarności.

Kanapeczka, jak sądzę, trafi do adresata. Do mnie trafiła poprzez wielogłosowość, a więc pewne wahnięcie, także poprzez czułość, swoje drobne kroczki i westchnienia. Świat kanapeczki składa się z miniatur, takich jak kawałek sera, szynki, sałaty. Niemal każdy to rarytas. Akcji tu niewiele, choć dynamika jest: “Miło mi, dynia jestem. Ale dziś wieczór twoje dłonie zmienią mnie w karetę”. 

Niosłem ci kanapeczkę to przewodnik po Rydze, ale przede wszystkim po mikrokosmosie mieszkającego w niej mężczyzny zmagającego się z chorobą ukochanego, oraz z własną obcością w świecie, przed którym ucieka we wspomnienia i baśnie.