Sosnowski nie moralizuje, ani nie poucza, ale zaciekawia i skłania do analizy nawet najdrobniejszych szczegółów tworzących poezję.

Sosnowski nie ma temperamentu Świetlickiego – nie narzuca się i nie domaga się apodyktycznie przyjęcia swojego stanowiska (…) O erudycji nie trzeba pisać… O rozpoznawalnej stylistyce tekstów też nie… Że dobór wierszy świetny i z rozmachem, nie wspominam… A, no tak.

Zaletą tekstów Sosnowskiego jest ich konwersacyjny charakter. Sosnowski w gruncie rzeczy nie pisze, lecz mówi. Interesującą problematykę omawia na przykładach poetów polskich i obcych, poetów współczesnych i dawnych, jak trzeba posłuży się ostentacyjnie nawet wierszem słabym. Niby mówi o rzeczach znanych i oczywistych, stąd tytuł Stare śpiewki, ale mówi tak, że od lektury tej książki, traktującej wszak o sprawach – co tu dużo gadać – elitarnych, by nie powiedzieć niszowych, nie sposób się oderwać.