Znacie państwo takiego poetę? Wyjątkowo medialna postać naszej literatury. David Bowie poezji polskiej. Przystojny, wrażliwy. Anglista. Tłumacz. Podróżnik. Elegant. Koneser. Meloman. (…) Co wynika z nowej książki Andrzeja Sosnowskiego? Nic. Tylko przyjemność obcowania. Przyjemność przedzierania się przez piękne meandry, przyjemność tajemnicy. (…) Toteż odszukanie tej książki państwu polecam, zazdroszcząc pierwotnego momentu zadziwienia.

O przyszłości czegokolwiek wyrokować nie sposób, ale jeśli czeka nas jakakolwiek przyszłość, może się okazać, że tytułowy poemat będzie najpilniej czytanym polskim wierszem z początku naszego wieku. Warto zacząć już teraz.

Bo ten poemat jest do słuchania, jest namnażaniem języka, nawiązywaniem, kontrowaniem, zbaczaniem z trasy, wiązaniem wątków i zrywaniem powiązań, perwersyjną igraszką. Sosnowski czyni małe dewastacje, a kreacja, która powstaje na radosnych zgliszczach, w twórczym, rozjątrzonym bałaganie słów, zdań, języka – jest czarująca.