Świat "Po tęczy"

Miejsce, gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi, to każde miejsce, które można sobie wyobrazić, bo w żadnym punkcie tęcza nie dotknie podłoża.
Miejsce, gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi, to miejsce, którego nie ma – każdy z nas nosi w sobie wyobrażenie tęczy jako barwnego łuku, który gdzieś kończy się i gdzieś zaczyna.

Prawda empiryczna kontra prawda symbolicznego przedstawienia, obraz zakorzeniony w świadomości i jego odpowiednik językowy. Tęcza. I światło załamujące się na kroplach wody w atmosferze. To samo? Niezupełnie. W Po tęczy Sosnowski powraca do tematu poprzedniej swojej książki poetyckiej. Stawiając “na rozkosz z nieznajomą panią”, przypomina, że “świat to i “. Pewność w zawieszeniu, chwila zamiast procesualności. Światło – świat, który postrzegany jest dzięki światłu – “rozpada się na fale”.

W tej frazie najważniejszy jest przymiotnik – “nieznajoma”. Język Sosnowskiego przypomina “język” muzyki – niby nie znaczy, a jest nośnikiem impulsów. W chwili spełnienia nie ma czasu na myślenie, konstrukcję – ta dokonuje się sama, ciało myśli w zastępstwie umysłu. “Nie odzyskuję przytomności./ Nie odzyskuję przytomności”. Składanie obrazów świata jest jak defragmentowanie dysku – porządkuje się dostępne elementy tak, by programy można było uruchamiać szybciej. Łącząc obce sobie fragmenty, uzyskuje się narrację. Nieznajoma na chwilę przestaje być nieznajomą: przydarza się moment pewności po chwili zaskoczenia. “Dziwnieśmy dziś sformatowani i skompresowani, Panie”.