O Po tęczy

Te wiersze wybiegają do przodu tak szybko i gwałtownie, tak nagle zmienia się ich częstotliwość, że nie sposób ich oszacować – domagają się lektury zupełnie nowej, na prawach stanowionych przez nie same, zupełnie pod prąd naszych oczekiwań bądź przyzwyczajeń. Zatem odrzućmy przyzwyczajenia i rzućmy się w wir, który zgotował nam poeta. Nie zdejmujmy z niego żadnej miary; pozwólmy dotknąć się rozkręconym słowom i językom; nie zasłaniajmy się tym, co przeczytaliśmy. Ta poezja dzieje się na naszych oczach – warto docenić wyjątkowość tego zdarzenia.

Jacek Gutorow

Język Sosnowskiego przypomina “język” muzyki – niby nie znaczy, a jest nośnikiem impulsów. W chwili spełnienia nie ma czasu na myślenie, konstrukcję – ta dokonuje się sama, ciało myśli w zastępstwie umysłu. “Nie odzyskuję przytomności./ Nie odzyskuję przytomności”. Składanie obrazów świata jest jak defragmentowanie dysku – porządkuje się dostępne elementy tak, by programy można było uruchamiać szybciej. Łącząc obce sobie fragmenty, uzyskuje się narrację. Nieznajoma na chwilę przestaje być nieznajomą: przydarza się moment pewności po chwili zaskoczenia. “Dziwnieśmy dziś sformatowani i skompresowani, Panie”.

Paweł Mackiewicz

Rozaneta odwracała głowę twierdząc, że “chyba zwariuje” i szła zrywać wrzosy. Owo potrójne pas powraca na każdej stronie Po tęczy. “Jaka jest krótka treść tego wiersza?” Sjenit, dioryt, trachit, porfir, diabaz, riolit, kwarc.

Kuba Mikurda

“Zdjęcia, które mi pokazujesz, zostały zrobione już po końcu świata”, pisał Sosnowski w Zoomie. Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi, tam kończą się poezja, język, świat. Po tęczy to zdjęcie z za-światów, z po-światów. To poezja po traumie końca świata, końca języka. Zapis terapii. “Czy są inne tropy, oprócz psychotropów?”. Psychotropy Po tęczy są doskonałe. Silnie uzależniają.

Iga Noszczyk

W jednym ze swoich szkiców Andrzej Sosnowski pisał, że należy się zgubić w języku, przemierzać go we wszystkich kierunkach, czekać na to, co przyjdzie ze strony języka jako impuls do pisania, trzeba powierzyć się językowi i dać się unieść w stronę tyleż niemożliwego, co nieuchronnego milczenia. Po tęczy – jak żaden inny tom Sosnowskiego – przybliża się do owego wyciszenia. Na horyzoncie poprzedniej książki majaczył koniec pewnej historii i pewnego sposobu pisania. Nie wiadomo, czy koniec już nastąpił, czy został zażegnany, czy jedynie odroczony w czasie, przeniesiony na inną stronę. Nowe wiersze są niczym niewędrowny wir języka, który ściąga nas pod powierzchnię słów, gdzie toczy się oszałamiający i śmiertelny taniec znaczeń.

Grzegorz Jankowicz