Sześć głosów o wierszach Jacka Gutorowa

Wszystko, co się tu uzyskuje w procesie najbardziej wytężonego rozpoznania, to fantomy – szczególne zbiorowisko otaczających z zewnątrz blasków, cieni, dźwięków i docierających z wnętrza sygnałów świadomości, znaków kultury, rozsypujących się w nieczytelną mozaikę. Nijak się w tym pozbierać: gdziekolwiek się ruszyć, w ostatecznym dociekaniu można się wydać samemu sobie zjawą wyświetloną z innego świata.

Mieczysław Orski

Gutorow to taki Orfeusz, co śpiewając – zamraża, stąd też obecne w jego wierszach emocje są jakby przed chwilą wyjęte z lodówki.

Adam Wiedemann

Odwołanie do samego siebie. Powtórzenie siebie. Nie pierwsze i nie ostatnie, bo to istotna figura poetyki Gutorowa, chciałoby się rzec autocenton, nie jednak w sensie gatunkowym, lecz metaforycznym; pewne zdania i obrazy, zniekształcone lub fragmentaryczne, sparafrazowane, inaczej zwersyfikowane, niekiedy zapisane kursywą, niekiedy nijak nieoznaczone, rozpryskują się po rozmaitych wierszach jak okruchy rozbitego szkła. Także z nich wznoszony jest Crystal Palace tej poezji. Także, gdyż budulec stanowią tu również zawłaszczone okruchy cudzych słów, cytaty i odniesienia pozaautorskie.

Zdzisław Jaskuła

Gutorow (sam poeta twierdzi, że to pseudonim) pozostaje poetą kresów. Nie, nie chodzi o kresy Wielkiej Reczypospolitej – w tym przypadku nie będzie kolejnego poematu o ziemiach utraconych i odzyskanych. Kresy są dla poety tym, co marginalizowane, tłumione, na pozór nieistotne, przychodzące spoza głównych nurtów człowieczeństwa, świadomości i poezji. Gutorow chce przemawiać z offu, z miejsca nieokreślonego, pozbawionego jasnej intencji i tożsamości. Choć jego wiersze wydają się toczyć nieustanny dialog z Tradycją, to w istocie wykonują krecią robotę na zapleczu historii literatury. Z tej narracji nic już nie będzie, powtarza człowiek-pseudonim. Kończy się sezon na słowa.

Andrzej Nowak

Lawirując między epoką dantejską i wergiliańską, między zaszłością a przyszłością, między tym co było, a tym, co już nigdy się nie wydarzy, Gutorow tworzy misterny wzór na własne nieistnienie. Wzór pozorny, bo nie o zaprzeczenie siebie czy przekreślenie zewnętrzne tu chodzi, ile raczej o zapełnienie tego, co wewnątrz, o wyłuskanie sensu z bezsensu, zachwytu z niebytu, życia ze śmierci.

Konrad Wojtyła

Gutorow w imponujący sposób pozostaje wierny stylowi swojego talentu, nie terroryzując go przy użyciu całej potęgi swej estetycznej świadomości. Szuka czegoś w głębi siebie, angażując do tego języki, które jemu samemu, lub komuś innemu, zdołały się do tego przydać. Jedno z najuczciwszych i najbardziej wartych uwagi przedsięwzięć poetyckich w ostatnich latach.

Piotr Śliwiński