O Wyborze większości i Wierszach z okolic

Wiersze Bonowicza są uroczyste, panuje w nich uporczywa wzniosłość (…). Bo wzniosły jest po prostu opisywany w tych utworach świat. Bonowicz traktuje go wyjątkowo (jak na poezję współczesną) poważnie, bez drwin, ale i bez pobłażliwości. Wszędobylstwo cierpienia, nie pozwalające świata zaakceptować, czyni zeń jednak przedmiot wnikliwego zainteresowania poety.

Adam Wiedemann

Poetycki empiryzm Bonowicza sprawia, iż świat zjawiający się w jego wierszach nigdy nie przybiera kształtu Wielkiej Całości. Przeciwnie: ten świat dany jest w postaci mniej lub bardziej przypadkowych odruchów, wycinków, strzępków…

Marian Stala

Wybór większości Wojciecha Bonowicza wydaje się z pozoru niedzisiejszy, jakby należał gatunkowo do pokolenia swoich starszych braci, do poezji typowej dla lat osiemdziesiątych. Podobieństwa zdają się zresztą zauważyć na wszystkich poziomach: budowy wiersza, składni, stylistyki, a nawet obrazów i metafor (powietrze, blade światło, szarość, milczenie). (…) Prawdę mówiąc, gdyby nie daty nic w tym tomie nie byłoby dzisiejsze. Czytając te wiersze zostałem przeniesiony w epokę początku moich studiów, a jestem rówieśnikiem Autora.

Artur Grabowski

Stosunek Bonowicza do poetyckiego tworzywa sprowadza się do dość raczej biernej obserwacji jego nieadekwatności. Poeta daje nam do zrozumienia, że nośnikiem znaczeń nie musi być tekst w jego przyjętej werbalnej strukturze. Przeciwnie – powraca się tu do ewangelicznego rozumienia słowa, jego ucieleśnienia; prawdy wyrażają przede wszystkim znaki i symbole, które nie są przekładalne na język, co nie znaczy, że nieczytelne.

Radosław Kobierski

Dwudziestodziewięcioletni autor ostentacyjnie zadebiutował cienką książeczką, garścią drobnych liryków, świadomych siebie i stanowczo wydestylowanych zapisków, będących dowodem na to, że w strategii debiutu poetyckiego koronne miejsce powinna zajmować odpowiedzialność za słowo.

Karol Maliszewski

Poezja jako konstrukcja intelektualna. Poezja jako doskonały mechanizm, w który tchnięto duszę. To są wiersze Bonowicza.

Rafał Rżany