Wiersz doraźny: Dzień gniewu

Jakub Korn­hau­ser

Zagonić do bramki

W ukro­pie korzy­sta­my z wol­ne­go. Wpa­ro­wu­ją z innej stro­ny niż zwy­kle i pod­no­szą się żale. Po usta­le­niu pozio­mu trud­no­ści wąż wybie­ra nie­bie­skie jaja z komór­ki. Pod sufi­tem zawisł Tar­zan i prze­krzy­ku­je elek­trycz­ne­go pastu­cha. Pan z zoo bije żyra­fę, na sło­niu jadą inni, któ­rzy nie mają bile­tów. Uisti­ti nie mają bile­tów i bie­ga­ją luzem. Pac-Mana tro­pią zaś dusz­ki wywra­ca­ją­ce się na mro­żon­kach. Dusz­ki rege­ne­ru­ją się w domu na środ­ku plan­szy (zje­dze­nie ducha ozna­cza dodat­ko­we punk­ty). W naj­lep­sze klau­na­da i nego­cja­cje ze straż­ni­ka­mi. Pcha­ją wszyst­kie zwie­rzę­ta do wej­ścia, gdzie eta­to­wy ochro­niarz w kuc­ki doglą­da bra­mek. Prze­stro­ga dla gości: wybie­raj­cie wej­ścia sta­re­go typu!

Zbi­gniew Machej

4 czerwca 2018 roku

gni­ją tru­skaw­ki pło­ną śmiet­ni­ska
burze prze­cho­dzą nie­na­wiść bły­ska
w chmu­rze pod chmu­rą w realu w mediach
gra się nie-boska pol­ska kome­dia
post-demo­kra­cji i post-kul­tu­ry
popu­li­stycz­ny spek­takl ponu­ry
sar­mac­kie wid­ma bez­boż­ne dzia­dy
nihi­li­stycz­nych guseł para­dy
i eks­hu­ma­cje i trom­ta­dra­cje
pro­pa­gan­do­we mani­pu­la­cje
na zdro­wy rozum cią­gła nagon­ka
uczci­we pań­stwo to tyl­ko mrzon­ka
już nie ma pra­wa już nie ma wia­ry
i try­um­fu­je znów nie­rząd sta­ry
cwa­ny anty­chryst pawio pstro­ka­ty
głu­po­tą hoj­ny hej­tem boga­ty
i z wier­ną służ­bą najem­nych trol­li
bar­dzo łaska­wą wobec kibo­li
teraz jest taka kibo­li wola
żeby lud dum­nie pod­no­sić z kolan
mar­szem zady­mą pałą petar­dą
co się nie spo­tka z odpra­wą twar­dą
bo znów się zbli­ża wybo­rów pora
i nie­rząd o swój dba elek­to­rat

Karol Mali­szew­ski

Sestyna z czerwca i z gazety

Dzień gnie­wu, godzi­na wście­kło­ści i tyl­ko minu­ta
na czu­łość – znów poru­szo­ną
na zdję­ciu, nie­czy­tel­ną dla sie­dzą­cych
przy tym sto­le za jakąś stów­kę
czy dwie; zupeł­ne muzeum
woj­sko­wych figur

nakrę­co­nych nie tym klu­czem, figur
kon­wul­syj­nie kre­ślo­nych co minu­tę
cyr­klem po skó­rze w jakimś muzeum
per­ga­mi­nu; porusz oną
zetla­łą skó­rą, a poczu­jesz o jaką staw­kę
toczy się gra, co sypie się na sie­dzą­cych,

jakie próch­no; zresz­tą sie­dzą­cym
to obo­jęt­ne, nie­wie­le im figur
zosta­ło do koń­ca, i nie­jed­ną stów­kę
pożarł im weso­ły kla­wisz zer­ka­ją­cy co minu­tę
przez kole­gę juda­sza; poru­szo­ną
aktor­kę wzna­wia­li w tv jak w muzeum

kukłę: prosz­pań, zaszła zmia­na w muzeum,
oto dzień, w któ­rym skoń­czył się ko, (sie­dzą­cych
moc­no poru­szy­ło
to nagle zająk­nię­cie) kole­ga kole­gi, nie lada figu­ra,
i niko­go to nie obe­szło z minu­ty na minu­tę;
dopie­ro potem, gdy dosta­ła stów­kę,

roz­pła­ka­ła się nasza sprzą­tacz­ka (co? stów­ka
to za mało?), któ­ra pła­cze per­ma­nent­nie; raz w muzeum
zala­ła pod­ło­gę – w minu­tę
przy­je­cha­ły służ­by – biła gło­wą o ław­kę, i sie­dzą­cych
na niej, przed „obraz­kiem z rzeź­ni”, figu­rą
bydląt­ka uro­dzo­ne­go, by zaraz sko­nać; poru­szo­na

sprzą­tacz­ka, to ci widok, potem skru­szo­na
tłu­ma­czy­ła stra­ża­kom (straż­ni­kom?), że stów­ka
to za mało, powin­na wziąć dwie stów­ki „figu­ro-
mak­su”, czy inne­go środ­ka, nazwa jak z muzeum
far­ma­cji, nikt dzi­siaj nie zaży­wa cze­goś, co w minu­tę
nie roz­pra­wia się z bólem i utwier­dza sie­dzą­cych

że nie war­to wstać. Chy­ba że na siu­siu w minu­tę,
gdy w dro­dze do wc zza poru­szo­nej widać firan­ki
sto sie­dzą­cych figur, to całe muzeum daw­nych unie­sień.

Joan­na Muel­ler

doraź
(szmer z szerowaniem)

por­ta­le od rana peł­ne
wie­ści że po kimś pust­ka

cali jeste­śmy w wymia­nie
zapal­nych zdaw­ko­wo­ści

zgry­wa­my się w mem lamen­tu
w try­but try­wial­nych bitów

wer­ble bry­lu­ją w komie
lecz nie dobu­dzą bry­ga­dy

na tre­pa­na­cję pla­stry infor­ma­cji
prze­kle­ja­ją żery i sze­ry

sym­bol rośnie
aż dła­wi prze­pływ

w kry­zach gar­deł
zbry­la się świa­tło

o jak ład­nie obrzę­ka
jak stad­nie

4 czerw­ca 2018

Prze­my­sław Owcza­rek

offoryzm

zoba­czył czło­wie­ka oku­ta­ne­go w świę­to zmar­łych i rzekł: świat pra­wy i spra­wie­dli­wy to zima, jest czar­no-bia­ły. bia­łe nie­na­wi­dzi czar­ne­go. wio­sna jest tęczą.

Grze­gorz Wró­blew­ski

4 CZERWCA

Wró­ci­li­śmy z podró­ży do lasu
W lesie leżą wygła­dzo­ne kamie­nie
Na Mar­sie nie widać sfink­sa

4 czerw­ca nie jest 5, dzień po czwar­tym
nastą­pi 5 (Dzień Kon­sty­tu­cji w Danii
i uro­dzi­ny Grze­go­rza Wró­blew­skie­go,

spod zna­ku Bliź­niąt etc.), 4 czerw­ca
ska­za­no na śmierć nekro­fi­la,
KOLANOWSKIEGO,

4 czerw­ca ude­rzy w Zie­mię mete­or,
moja była dziew­czy­na zmu­szo­na
będzie napi­sać tekst o powsta­niach

ślą­skich, wdo­wy po gór­ni­kach
z „Boga­ty­ni” zawa­lą się tru­skaw­ka­mi,
żyje­my nadal, miłość nas wykoń­czy­ła,

szpie­go­stwo na rzecz Wiel­kiej Bry­ta­nii,
Omar Ali został suł­ta­nem Bru­nei,
jestem zwią­za­ny z data­mi, jestem

tyl­ko kolej­ną datą, bitwą o Midway,
pomy­śl­cie o mnie 4 czerw­ca,
pomó­dl­cie się za duszę nekro­fi­la,

KOLANOWSKIEGO,
napisz­cie tekst o powsta­niach ślą­skich
i szpie­go­stwie na rzecz Wiel­kiej Bry­ta­nii…