Kiedy debiutować?

Zda­rzy­ło mi się w życiu debiu­to­wać parę razy. Naj­pierw jako nasto­la­tek w pra­sie mło­dzie­żo­wej („Radar”), potem u Tade­usza Nowa­ka w „Tygo­dni­ku Kul­tu­ral­nym”, wresz­cie w „Odrze” blo­kiem wier­szy. Ten ostat­ni debiut miał dla mnie naj­więk­sze zna­cze­nie, a sła­bość wcze­śniej­szych wystą­pień chciał­bym puścić w nie­pa­mięć. Więc debiu­to­wac ostroż­nie, z namy­słem, z pomo­cą kogoś pew­ne­go i zna­ją­ce­go się na rze­czy, wytrzy­my­wać jak naj­dłu­żej z chę­cią ujrze­nia swe­go nazwi­ska w dru­ku – przy­go­to­wy­wać się lata­mi, dosko­na­lić.

Teraz napraw­dę nie już żad­ne­go zna­cze­nia, gdzie i jak debiu­tu­je się książ­ką poetyc­ką. Za czy­jeś czy za wła­sne pie­nią­dze. W Ostro­łę­ce czy Pci­miu. Jeże­li debiu­tanc­ki tomik wypeł­nia­ją war­to­ścio­we, odkryw­cze, świe­że wier­sze, to wkrót­ce będzie o nich gło­śno. (Gło­śno w tym naszym małym, niszo­wym świat­ku). W innym razie nawet Biu­ro Lite­rac­kie czy inna machi­na pro­mo­cyj­na nie pomo­że.