Historia jednego wiersza: „Neolityczne narracje”

Utwory minimalistyczne, obiektywistyczne, często pozbawione dużego ładunku barokowych ornamentów nie muszą powstawać nagle i szybko, automatycznie. „Neolityczne narracje” są utworem, który tworzyłem chyba zawsze. Ostatecznie zapisałem go kilka lat temu. Nie obawiałem się, że będzie podobny do wielu innych przeze mnie wcześniej stworzonych. Nie było to dla mnie żadnym obciążeniem. Wręcz przeciwnie. Nie polowałem tutaj na jakieś „efekty specjalne”, zaskakujące scenerie. Pamiętam spacer nad Sundem. Grupki ludzi, śnieg, sztorm. Ziemia. I moje odwieczne pytanie – co ja tutaj właściwie robię? Lata na duńskich wyspach… Ale w innych lasach czy miastach/osadach byłoby (i jest) przecież identycznie. Mamy do naszej dyspozycji określoną ilość ziemskich sezonów. Spektakli teatralnych, wypraw do cyrku czy na urodziny/pogrzeby. Czynności, zobowiązania, wzloty/upadki, głębokie lub płytkie oddychanie. Kumite. Ludzie, którzy na chwilę się pojawiają, a potem nigdy już nie będzie możliwe ich spotkać. Szum i cisza. Szukanie jakiegoś punktu odniesienia. Wróciłem do mojego mieszkania-pracowni. I w końcu mogłem rzecz zarejestrować. Wydało mi się, że nie ma znaczenia, kiedy się urodziłem, w jakiej epoce przyszło mi przebywać wśród dwunożnych istot i podziwiać Księżyc. Nie wpisałem daty zapisu. Wiem natomiast, że wiersz ten ukazał się po raz pierwszy w „WIZJACH” 1/2023. I z miejsca byłem przekonany, że powinien znaleźć się w Ra. A później zaczęła dręczyć mnie myśl, że wiersz ten jest przecież komuś dedykowany. Dużo czasu spędziłem swego czasu w Londynie, oglądając Zaślubiny Arnolfinich van Eycka. Napisałem potem na ten temat dramat Przesilenie. Ale zajmując się „moim” płótnem odkryłem dla siebie jeszcze kogoś innego. Szybko się przekonałem, że malarzowi temu chodziło o podobne do moich „obserwacje”. O odpowiednio zdeformowaną, „neutralną” przestrzeń. Teoretycy mówią o nim, że to realizm melancholijny, romantyzm, ale jednocześnie inni twierdzą, że to prekursor impresjonizmu. Nic mnie te nalepki nie obchodzą. Wiem, że osobą, której dedykuję ten wiersz jest z pewnością John Constable.