Schadzka języka ze światem

Wska­za­nie: Wio­let­ta GRZEGORZEWSKA Ori­no­ko

Był to wyjąt­ko­wy rok, jeśli cho­dzi o debiu­ty. Zwró­ci­łem uwa­gę na kil­ka z nich, wyra­zi­stych, moc­nych i osob­nych: Anty­po­dy Sła­wo­mi­ra Elsne­ra, Hostel Pio­tra Gaj­dy, punc­tum Micha­ła Muro­wa­niec­kie­go, porę­cze Iwo­ny Kac­per­skiej, Luna i pies Iza­be­li Kaw­czyń­skiej, Gru­ba tań­czyDomi­ni­ka Bie­lic­kie­go, cosi­nus sal­sa Moni­ki Mosie­wicz, Fał­szy­we zapro­sze­nia Mar­ci­na Czer­ka­so­wa.

Zaś z „doro­słych” tomi­ków trud­no jest mi coś wybrać. Waham się pomię­dzy czte­re­ma pro­po­zy­cja­mi (Wio­let­ta Grze­go­rzew­ska Ori­no­ko, Roman Honet baw się, Rado­sław Kobier­ski Lacri­mo­sa) i Jacek Bie­rut Fizy­ka) i po ponow­nej lek­tu­rze wska­zu­ję na książ­kę Grze­go­rzew­skiej. Tutaj nie zosta­wia się czy­tel­ni­ka tyl­ko mądrzej­szym, bowiem wycho­dzi się z zało­że­nia, że musi ponad­to zostać poru­szo­ny. Tacy poeci to praw­dzi­we bło­go­sła­wień­stwo dla poezji. Nie chcę w tym miej­scu uchy­bić auto­rom pokro­ju Sosnow­skie­go czy Sen­dec­kie­go, gdyż bez nich poezja (w sen­sie tech­nicz­nym) sta­ła­by w miej­scu, jed­nak gdy­bym miał wybie­rać, to wybrał­bym powie­trze, świa­tło i praw­dę, jakie ofe­ru­je mi swo­bod­ny i natu­ral­ny gest poetyc­ki Grze­go­rzew­skiej. Nie bio­rę w tym momen­cie udzia­łu w spo­rze o poezję zro­zu­mia­łą, pod­kre­ślam tyl­ko, że docze­ka­li­śmy się kolej­ne­go talen­tu, któ­ry poświad­cza, że schadz­ka języ­ka ze świa­tem jest moż­li­wa, a sztu­ka poetyc­kiej har­mo­nii pole­ga na zręcz­nym umoż­li­wia­niu tej schadz­ki. Dzię­ki temu poeta zabie­ra nas do miejsc, któ­re w sen­sie obra­zo­wym i ide­owym sta­ją się wia­ry­god­ne, roz­po­zna­wal­ne, nasze. Docho­dzi do zaży­ło­ści, do roz­po­zna­nia zakre­su pokre­wień­stwa, a nawet do empa­tycz­ne­go wybu­chu całej serii bły­sko­tli­wych i czu­łych utoż­sa­mień. Gło­su­ję na to.