Porosła pleśń

Wska­za­nie: Rado­sław KOBIERSKI Lacri­mo­sa

W roku 2008 kil­ka ksią­żek poetyc­kich prze­czy­ta­łam przy­ja­cio­łom przez tele­fon. Ogrom­ną, odru­cho­wą potrze­bę podzie­le­nia się (bar­dzo odmien­ną od cia­snej rado­ści z wła­sne­go tek­stu, o któ­rej pisa­ła Deni­se Lever­tov) wywo­ła­ły we mnie gubio­ne Miło­będz­kiej, baw się Hone­ta, Pio­sen­ka o zależ­no­ściach i uza­leż­nie­niach Dyc­kie­go, Lacri­mo­sa Kobier­skie­go, a tak­że Utwór o Mat­ce i Ojczyź­nie Keff.

Rok 2008 bez­sprzecz­nie nale­żał do poetów wani­ta­tyw­nych: Dyc­kie­go, Hone­ta, a szcze­gól­nie Kobier­skie­go i jego Lacri­mo­sy – pro­stej, oszczęd­nej, ści­szo­nej opo­wie­ści o tym, jak miłość do umar­łych, tych, któ­rych poro­sła pleśń, z koniecz­no­ści jest tak­że cier­pli­wym, mozol­nym ucze­niem się miło­ści do i od ple­śni. I to dla­te­go (choć nie tyl­ko dla­te­go) wła­śnie Lacri­mo­sa jest dla mnie naj­waż­niej­szą książ­ką poetyc­ką mija­ją­ce­go roku.