Postrzępione zapiski

Wskazanie: Krystyna MIŁOBĘDZKA gubione

Spośród wydanych w tym roku wybitnych i niezwykłych książek Tadeusza Różewicza, Krystyny Miłobędzkiej, Bohdana Zadury, Romana Honeta, Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, Krzysztofa Siwczyka; książek przełomowych w całości myślenia o sytuacji poezji wobec rzeczywistości – i prawdy o niej – wtopionej w pokrętny los człowieka (duszy mówiącej), wybieram gubione Krystyny Miłobędzkiej, jako najzwyczajniejsze i cudowne spełnienie rewelacji objawionej w jej esejach o teatrze dzieci i dla dzieci (czyli ludzi in statu nascendi): że to, co moje, najbardziej prywatne, własne, tutejsze, domowe, jest jednocześnie cudze (…). I że to jest równie doniosłe, jak postrzępione zapiski poetyckie Mickiewicza, kiedy zależało mu już tylko na wyrażeniu istotnych wiązań z ubywającego (gubionego) bycia: “Uciec z duszą na listek i jak motyl szukać/ Tam domku i gniazdeczka”.