O Wierszach przeciwko opodatkowaniu poezji

Czy ktoś zna odważniejszego poetę niż Machej? Czy ktoś potrafi równie bezczelnie, niemal chuligańsko rymować i jednocześnie zachować powagę i głęboką refleksję nad rzeczywistością? Wątpię. Jego Wiersze przeciw opodatkowaniu poezji składają się na jej liryczny i groteskowy obraz, gdzie nawet najmniejsza myśl i metafora błyszczy własnym (a nie odbitym) światłem.

Tomasz Fijałkowski

Nawet rozcięty do pośladków dekolt ponętnej prażanki (a może nie prażanki) nie poprawia samopoczucia czytelnika tej boleśnie wesołej książki. Jej przeraźliwa ironia jest (dla mnie) nieoswojoną jakością, specyficznie Machejowską, ale i u Macheja dźwięczy czymś jeszcze raz zaskakującym, mimo, że jej tonacja wydaje się dobrze znana. Prześmiewczość, czy – żartobliwa złośliwość są tu jakby rodzajem przyśpiewu “mimo uszu”, ale ten przyśpiew mocno daje w kość. (Ach, trawy wyją/ wniebogłosy/ gdy słyszą ton/ ostrzonej kosy).

Rzeczywistość Wierszy przeciwko opodatkowaniu poezji kojarzy się z koszmarem “wesołego miasteczka”, które można opuścić, ale zaraz okazuje się, że to, co jest poza nim, wiernie parodiuje i wesołość i miasteczkowość miejsca naszego stałego zamieszkania. Może nie tyle – stałego, ile ustalonego. Trzeba wiać, bo znowu jest duszno zbiera się na burzę.

Bogusław Kierc

Stary dobry Machej powraca! Niby nic się u niego nie zmienia od kilku ostatnich książek, niby poeta wciąż pozostaje na tych samych pozycjach szydzenia, przekąsu, drwiny i ciepłego dowcipu, ale skoro to wszystko wciąż jest pełne energii, pomysłów, a do tego smaczne i śmieszne, to dlaczego nie?

Tradycyjne hasło: “Machej na Hrad” proponuję zastąpić nowym: “Protest przeciwko opodatkowaniu poezji Macheja!”

Bartłomiej Majzel