
Żywioł opowiadania
recenzje / ESEJE Joanna RoszakImpresja Joanny Roszak na temat prozy Tomasza Krasińskiego, wyróżnionego w ramach projektu „Pracownie otwarte prozą 2023”.
WIĘCEJRozmowa Joanny Roszak z Bogusławem Kiercem towarzysząca premierze piatego tomu Dzieł zebranych Tymoteusza Karpowicza, który ukazał się nakładem Biura Literackiego 13 kwietnia 2015 roku.
Joanna Roszak: Podczas spotkania autorskiego w Poznaniu wspominał pan dedykację „Mistrzowi Mowy Polskiej – Tymoteuszowi Karpowiczowi”, która otwierała tom Rafała Wojaczka Nie skończona krucjata. I powiedział pan coś, co mnie zaintrygowało. Mianowicie, że nie był to wcale komplement. Jak zatem rozumieć tak jednoznaczną, zdawałoby się, dedykację i wskazanie Mistrza?
Bogusław Kierc: Stwierdzając, że nie był to wcale komplement, miałem na myśli dosłowność Wojaczkowej dedykacji, która nie tylko wyraża uznanie, ale przede wszystkim wskazuje na Karpowicza jako Mistrza Mowy Polskiej (nie – „zaledwie” uznanego za mistrza przez Rafała Wojaczka). Powinno się czytać tę dedykację w całym jej szerokim znaczeniu, pamiętając, że Mowa Polska jest pojęciem obszerniejszym od polskiej poezji i obejmuje to wszystko, co jest życiem mowy: jej historią i jej przyszłością, teraźniejszą powszedniością i jej świętami, jej uziemieniem i wniebowstąpieniami… Obejmuje to wszystko, co jest życiem mowy, a więc i to, co jest mową życia. I jeśli dobrze rozumiem intencję Rafała, to właśnie mistrzostwo życia w Mowie Polskiej cenił najwyżej.
Marek Kusiba pisze: „Gdy w 10 lat po obronie pracy magisterskiej – o twórczości Wojaczka – urządzałem kolejne mieszkanie w Toronto, dostałem od przyjaciół wielkie lustro w kolorze sepii. Przykleiłem je do ściany w charakterze obrazu: przeglądało się w nim downtown. Do lustra przykleiłem w dolnym prawym rogu książkę Tymoteusza Karpowicza Odwrócone światło. Przez pierwsze miesiące każdy z gości widokowego mieszkania na 17. piętrze musiał, w charakterze frycowego, odczytywać po jednym fragmencie z poematu. To było trudne, w istocie, zadanie: percepcja tych wierszy, a właściwie praktycznie niewyczerpanych motywów, połączeń, asocjacji, pączkujących w kolejnych lekturach, zachwycała światem wyobraźni autora Kamiennej muzyki, rzekłbym – rzucała na kolana. I tak w istocie odbywały się te czytania Odwróconego światła: na kolanach”. A jaki pan ma patent na czytanie Karpowicza. I na podsuwanie jego tomów pod nos innym „czytaczom”?
Nie mam patentu na czytanie Karpowicza. Stał mi się bliski nie po Kamiennej muzyce, ale po Trudnym lesie, a więc po tomiku znacznie już skomplikowanym w swojej symfonii opartej na grze – jak to sam poeta chętnie określał – polisygnałów semantycznych. A przecież nie o tę grę chodziło, lecz o to, co dzięki niej (dopiero dzięki niej!) można było wydobyć z niewyrażalnego (z nienazwanego dotąd, z niepomyślanego). Odwrócone światło ogarnęło mnie już tak przenikliwie, że mógłbym powiedzieć, iż roztapiałem się w nim, co wcale nie znaczy, że dobrze rozumiałem tę Księgę (choć sam Autor utwierdzał mnie w trafności egzegezy, wiem o swoich niekompetencjach i ledwie intuicyjnych muśnięciach). Innym radziłbym czytać Karpowicza bez uprzedzeń, pokornie i naiwnie – ze świadomością jednak, że trzeba korzystać ze wszystkich zasobów umysłu i wyobraźni, uczucia i wiedzy, mądrości i wiary. Wiary niezbędnej do wdawania się w przestrzeń tajemnic drugiego człowieka. Lektura Karpowicza wymaga takiego wdania się w tekst; niejawnie domaga się od czytelnika, by stał się – niczym Leśmianowski topielec zieleni – jak bór w borze.
Wojaczek wszedł do cechu Karpowicza i Przybosia. Kogo jeszcze wprowadzał Karpowicz, szczególnie sobie wtedy upodobał?
Krystynę Godlewską i Stanisława Gostkowskiego. Był czas, kiedy po Gostkowskim spodziewał się więcej niż po Wojaczku.
Podkreślał pan, że Karpowiczowi nie podobałoby się, gdyby ktoś z tzw. karpowiczątek wzorował się na nim, że gdyby zobaczył, że jest obok niego drugi Karpowicz, byłby zrozpaczony z poczucia, że zamknął komuś świat. Dziś wielu poetom Karpowicz świat otwiera. Choć „nie da się otworzyć świata szerzej niż ludzkich ramion”. Jak pan sądzi – skąd przyszła ta fala zainteresowania autorem Odwróconego światła?
Może działa tu podobny dynamizm jak w odkryciu intelektualnej (nie tylko intelektualnej) atrakcyjności czytanego dzisiaj Wirpszy? Wydaje mi się, że wytworzenie takiego dynamizmu uzależnione jest od pojawienia się swoistej cefeidy poetyckiej, której blask akurat został dostrzeżony, choć od dawna świeci na swojej wysokości. Przypuszczam, że gdyby nie ukazały się w Biurze Literackim nadzwyczajne książki Krystyny Miłobędzkiej, może nie byłoby jeszcze tak istotnego powrotu do Karpowicza i Wirpszy. Biuro Literackie skupia wokół swoich książek dość szczególną publiczność czytelniczą: rzekłbym – niemal wyznawczą (w najlepszym tego słowa znaczeniu). Czytelnicy owi są doskonale wtajemniczeni w aktualne idiomy polskiej poezji, a tym samym w życie Mowy. Czytanie Miłobędzkiej przy lekturze Sendeckiego czy Sosnowskiego dobitnie ukazuje rodzaj głodu albo pragnienia, który ta poezja zaspokaja – i że niemożliwe by to było bez użycia języka niezrutynizowanego. Że więc nieoczywiste użycie języka odkrywa to najprościej ludzkie w całym jego kosmicznym wymiarze. Takie rozczytywanie się w poezji nieoczywiście bezpośredniej wzmaga ów głód, owo pragnienie poezji równie radykalnej. Julian Przyboś powiedział kiedyś, że sztuka to głód innej sztuki. Mamy więc do czynienia z takim głodem, który pobudził ciekawość tego, co zapewne stymulowało narodziny mówienia „jestnieniem” jak poezja Krystyny Miłobędzkiej. I dopiero po niej lektura Karpowicza tak świeżo smakuje. Bo prawie że nauczyliśmy się czytać. Od nowa.
O dramatach Karpowicza badacze piszą mniej niż o jego poezji. Dlaczego?
Myślę, że po prostu nie znają ich; że nie wzbudziły zainteresowania. Na scenie bywały rzadko – wyłączywszy drugą połowę lat 60., kiedy to Andrzej Witkowski znakomicie przedstawił ich siłę i fascynującą odrębność, reżyserując w prowadzonym wówczas przez siebie Teatrze Współczesnym we Wrocławiu „Zielone rękawice”, „Charona od świtu do świtu” i „Przerwę w podróży”. Były ciekawe realizacje radiowe. Gdyby jednak policzyć wszystkie prezentacje sztuk teatralnych i słuchowisk Karpowicza, okaże się, że jest to nieproporcjonalnie mało w stosunku do wartości i możliwości jego dramatów. Mam na myśli możliwości tworzenia całkiem nowego (niepetryfikującego bezwład myślowy i estetyczny) teatru. Obawiam się, że dramaty Karpowicza bywają czytane „na starą modłę” i dlatego nie pobudzają do ożywczej refleksji. Nie wiem zresztą, kto dzisiaj mógłby je kongenialnie zrealizować w teatrze. Anna Augustynowicz? Piotr Cieplak?
W zbiorze swoich sztuk dla dzieci Krystyna Miłobędzka napisała, że każdy z nas w dzieciństwie jest właścicielem teatru, choć o tym nie wie: „A wszystko to dzieje się tylko po to, żebyśmy mogli «powiedzieć sobie» albo lepiej – «pokazać sobie», albo jeszcze lepiej – «wykonać dla siebie» myśli i uczucia pobudzone przez otaczający świat […]. Teatr […] jest własnością dziecka, ale w jego zapisywanie bawiła się osoba dorosła. Taka, która wierzy, że przed mową jest mowa obszerniejsza, że każde słowo umie stanąć na podłodze, a każda piłka jest rzuconym słowem”. Andrzej Falkiewicz mówił, że Karpowicz stworzył teatr niemożliwy do pokazania. Edward Balcerzan w szkicu „Mózg człowieka na scenie” pisze, że bohaterowie sztuk Karpowicza muszą rozgrywać własną świadomość na scenie: „uchwyciliśmy pierwszą zasadę poetyki Karpowicza – dramaturga. Jest nią właśnie przekład obiegowej metafory na aforyzm i aforyzmu na język wydarzeń scenicznych. […] Tumorowie Mózgowiczowie ze sztuk Karpowicza, zasupłani w węzy swych myśli, mają tylko jedną szansę wyzwolenia. Muszą rozgrywać własną świadomość na scenie”. I po tym wstępie – pytanie: cóż to znaczy dla pana, jako aktora, rozgrywać swoją świadomość na scenie?
Na początku lat 70. (bodaj w 1973 roku) Tymoteusz Karpowicz przeprowadził ze mną rozmowę o aktorstwie, opublikowaną przez miesięcznik „Teatr”. Pani pytanie zabrzmiało mi podobnie jak pytania Karpowicza wtedy. Nie usiłuję sobie przypomnieć, co wtedy odpowiedziałem; byłem innym człowiekiem, innym aktorem. Zaczynałem swoją drogę reżyserską. Choć moje myślenie o teatrze było dość bliskie tego, co myślę dzisiaj. Teatr Karpowicza był więc teatrem dla mnie. Inaczej niż – intymnie mi bliski – teatr Helmuta Kajzara. Odwlekam odpowiedź, bo w zakłopotanie wprawia mnie ta „jedna szansa wyzwolenia”. Nie sądzę, żeby tak było (u Karpowicza). Rozgrywanie własnej świadomości na scenie to rodzaj uroszczenia intelektualnego. Nawet, kiedy uznamy, że jest to świadomość granego przeze mnie bohatera. Bo ja uświadamiam sobie i uprzytomniam innym jego świadomość: swoją świadomością gram jego świadomość. Ale świadomości nie „rozegram”, mogę zaledwie pokazać symptomy posiadania takiej świadomości czy objawy bycia owładniętym przez taką świadomość i to rzeczywiście mogłoby doprowadzić w jakieś pobliże istnienia Karpowiczowskich postaci. One są owładnięte przez właściwy im typ świadomości, ale same nie są tego świadome. I to wydaje mi się szczególnie frapujące i trudne w byciu aktorem Karpowicza. Żeby zagrać jego świadomość w osobie dramatu, muszę o niej zapomnieć, dać się jej owładnąć. Utonąć w niej, stać się borem w borze. I dopiero wtedy mogę szumieć.
Poeta, aktor, reżyser, pedagog. Edytor utworów Rafała Wojaczka, dramaturg. Mieszka we Wrocławiu.
Urodziła się w 1981 roku. Poetka, badaczka. Pracuje jako profesor w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk oraz jako nauczycielka języka polskiego w jednej z poznańskich szkół. Współfundatorka i wiceprezeska Fundacji Józefa Rotblata. Ostatnio wydała: Miejsce i imię. Poeci niemieckojęzyczni żydowskiego pochodzenia, Słyszysz? Synagoga. Wychodząc spod poznańskiej synagogi przy Wronieckiej oraz Żuraw z origami. Opowieść o Józefie Rotblacie. Redaktorka wielu książek zbiorowych (poświęconych m.in. Ingeborg Bachmann, Paulowi Celanowi czy Fernandowi Pessoi). Autorka tomów poetyckich: lele, wewe, tego dnia. W Biurze Literackim opublikowała zbiory wierszy: przyszli niedokonani (2018) oraz ploso (2020), a dekadę temu – złożoną z wywiadów (m.in. z Edwardem Balcerzanem, Stanem Borysem, Krystyną Miłobędzką i Andrzejem Falkiewiczem, Ewą Sułkowską-Bierezin, Janem Stolarczykiem, Marianem Grześczakiem) – książkę W cztery strony naraz. Portrety Tymoteusza Karpowicza. Redagowała także tom esejów Tymoteusza Karpowicza, który ukazał się w 2019 roku we Wrocławiu.
Impresja Joanny Roszak na temat prozy Tomasza Krasińskiego, wyróżnionego w ramach projektu „Pracownie otwarte prozą 2023”.
WIĘCEJFragmenty książki Poezja w odcinkach. Wiersze w czasach Netflixa Joanny Roszak, która ukaże się w Biurze Literackim 19 lutego 2024 roku.
WIĘCEJGłos Joanny Roszak w debacie „Czy próbujesz zmienić świat swoim pisaniem?”.
WIĘCEJAutorski komentarz Joanny Roszak, towarzyszący premierze książki om, wydanej w Biurze Literackim 11 września 2023 roku.
WIĘCEJRozmowa Katarzyny Szaulińskiej z Joanną Roszak, towarzysząca premierze książki om Joanny Roszak, wydanej w Biurze Literackim 11 września 2023 roku.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego z udziałem Krzysztofa Jaworskiego, Bogusława Kierca i Tadeusza Pióry podczas Portu Wrocław 2009.
WIĘCEJFragmenty zapowiadające książkę Om Joanny Roszak, która ukaże się w Biurze Literackim 11 września 2023 roku.
WIĘCEJRecenzja Joanny Roszak, towarzysząca premierze książki Niewidka i Zobaczysko Joanny Mueller i Joanny Łańcuckiej, wydanej w Biurze Literackim 10 lipca 2023 roku.
WIĘCEJFragmenty zapowiadające książkę Om Joanny Roszak, która ukaże się w Biurze Literackim 11 września 2023 roku.
WIĘCEJCzytanie z książki Romantyczność. Współczesne ballady i romanse inspirowane twórczością Adama Mickiewicza w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJFragmenty zapowiadające książkę Romantyczność. Współczesne ballady i romanse inspirowane twórczością Adama Mickiewicza, która ukaże się w Biurze Literackim 5 września 2022 roku.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego z udziałem Wojciecha Bonowicza, Mariusza Grzebalskiego i Bogusława Kierca podczas Portu Wrocław 2007.
WIĘCEJSpotkanie wokół książek Niebo w jeżynach Natašy Kramberger i Magnetyczna Góra Réki Mán-Várhegyi z udziałem Agnieszki Judyckiej, Natašy Kramberger, Réki Mán-Várhegyi, Juliusza Pielichowskiego i Joanny Roszak w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJCzytanie z książki ploso z udziałem Joanny Roszak w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego wokół antologii Moi Moskale podczas Portu Wrocław 2006.
WIĘCEJSpotkanie wokół książek Zmyślony człowiek Tymoteusza Karpowicza, Credo Tadeusza Różewicza i Prawdziwe życie bohatera Rafała Wojaczka z udziałem Joanny Roszak, Jana Stolarczyka, Bogusława Kierca, Joanny Orskiej i Karola Maliszewskiego w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego z udziałem Bogusława Kierca, Zbigniewa Macheja, Krzysztofa Siwczyka, Dariusza Sośnickiego i Tomasza Brody podczas Portu Wrocław 2005.
WIĘCEJSpotkanie wokół książki Świat w ogniu Charlesa Bernsteina z udziałem Charlesa Bernsteina, Kacpra Bartczaka, Jerzego Jarniewicza i Joanny Roszak w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego poświęconego twórczości Rafała Wojaczka podczas Portu Legnica 2004.
WIĘCEJSpotkanie wokół książki Ludzie ze Stacji w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJRozmowa Artura Burszty z Joanną Roszak, towarzysząca wydaniu książki Tymoteusza Karpowicza Zmyślony człowiek, w opracowaniu Joanny Roszak, która ukazała się w Biurze Literackim 24 czerwca 2020 roku.
WIĘCEJSzkic Joanny Roszak towarzyszący wydaniu książki Tymoteusza Karpowicza Zmyślony człowiek, w opracowaniu Joanny Roszak, która ukazała się w Biurze Literackim 24 czerwca 2020 roku.
WIĘCEJRozmowa Artura Burszty z Bogusławem Kiercem, towarzysząca wydaniu książki Rafała Wojaczka Prawdziwe życie bohatera, która ukazała się w Biurze Literackim 11 maja 2020 roku.
WIĘCEJEsej Bogusława Kierca towarzyszący wydaniu książki Rafała Wojaczka Prawdziwe życie bohatera, która ukazała się w Biurze Literackim 11 maja 2020 roku.
WIĘCEJRozmowa Michała Domagalskiego z Joanną Roszak, towarzysząca wydaniu książki ploso Joanny Roszak, która ukazała się w Biurze Literackim 13 kwietnia 2020 roku.
WIĘCEJAutorski komentarz Joanny Roszak, towarzyszący wydaniu książki ploso Joanny Roszak, która ukazała się w Biurze Literackim 13 kwietnia 2020 roku.
WIĘCEJFragment zapowiadający książkę Joanny Roszak Ploso, która ukaże się w Biurze Literackim 13 kwietnia 2020 roku.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego Bogusława Kierca, Zbigniewa Macheja i Anny Podczaszy w trakcie festiwalu Port Legnica 2003.
WIĘCEJZapis całego spotkania autorskiego z udziałem Sławomira Elsnera, Cezarego Domarusa, Jarosława Jakubowskiego, Bogusława Kierca, Bartosza Muszyńskiego, Klary Nowakowskiej i Tadeusza Pióry w trakcie Portu Legnica 2002.
WIĘCEJSpotkanie w ramach Stacji Literatura 23, w którym udział wzięli Mazen Maarouf, Joanna Roszak i Bartosz Krajka.
WIĘCEJCzytanie z książki Przyszli niedokonani z udziałem Joanny Roszak w ramach festiwalu Stacja Literatura 23.
WIĘCEJDyskusja wokół książki Stanisława Beresia i Katarzyny Batorowicz-Wołowiec Wojaczek wielokrotny z udziałem Romualda Cudaka, Bogusława Kierca, Stanisława Srokowskiego, Macieja M. Szczawińskiego, Krzysztof Siwczyka.
WIĘCEJRozmowa Joanny Roszak z Anną Podczaszy, towarzysząca wydaniu książki Grymasy Anny Podczaszy, z ilustracjami Zuzanny Orlińskiej, która ukazała się w Biurze Literackim 26 listopada 2018 roku.
WIĘCEJSpotkanie autorskie “Tribute to John Ashbery” w ramach festiwalu Stacja Literatura 22.
WIĘCEJRozmowa Romana Honeta z Joanną Roszak, towarzysząca premierze książki Przyszli niedokonani, wydanej nakładem Biura Literackiego 5 lutego 2018 roku.
WIĘCEJFragment zapowiadający książkę Przyszli niedokonani Joanny Roszak, która ukaże się nakładem Biura Literackiego 22 stycznia 2018 roku.
WIĘCEJFragment zapowiadający książkę Przyszli niedokonani Joanny Roszak, która ukaże się nakładem Biura Literackiego 22 stycznia 2018 roku.
WIĘCEJKomentarz Bogusława Kierca do trzech dramatów Tymoteusza Karpowicza.
WIĘCEJEsej Joanny Roszak towarzyszący premierze piatego tomu Dzieł zebranych Tymoteusza Karpowicza, który ukazał się nakładem Biura Literackiego 13 kwietnia 2015 roku.
WIĘCEJKomentarz Bogusława Kierca do czwartego wydania książki Wierszy zebranych (1964-1971) Rafała Wojaczka.
WIĘCEJZ Piotrem Matywieckim rozmawiają Emilia Kledzik i Joanna Roszak.
WIĘCEJGłos Joanny Roszak w debacie “Jaka Pol(s)ka”.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “Adaptacje literackie”.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “10 lat Portu i Biura we Wrocławiu”.
WIĘCEJFragment posłowia Bogusława Kierca do wyboru wierszy Anny Kamieńskiej Rzeczy małe.
WIĘCEJKomentarz Bogusława Kierca do wiersza “L. i L.” z książki Manatki.
WIĘCEJRozmowa Magdy Piekarskiej z Bogusław Kiercem o jego nowej książce Manatki, która ukazała się nakładem Biura Literackiego 24 stycznia 2013 roku.
WIĘCEJEsej Bogusława Kierca towarzyszący premierze książki Furia instynktu Janusza Stycznia.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “Po co nam Dzieła zebrane Karpowicza”.
WIĘCEJGłos Joanny Roszak w debacie “Po co nam Dzieła zebrane Karpowicza”.
WIĘCEJAutorski komentarz Bogusława Kierca do wiersza z książki Rtęć, która ukazała się nakładem Biura Literackiego 19 sierpnia 2010 roku.
WIĘCEJEsej Joanny Roszak o twórczości Tymoteusza Karpowicza.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “Z Fortu do Portu”.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “Być poetą dzisiaj”.
WIĘCEJRecenzja Bogusława Kierca z książki Zdarte okładki Piotra Matywieckiego.
WIĘCEJNota Bogusława Kierca o książce Lekkie czasy ciężkich chorób Przemysława Witkowskiego.
WIĘCEJGłos Bogusława Kierca w debacie “Książka 2008”.
WIĘCEJKomentarze Piotra Czerniawskiego, Grzegorza Jankowicza, Anny Kałuży, Bogusława Kierca, Karola Maliszewskiego, Edwarda Pasewicza, Tomasza Pułki, Justyny Sobolewskiej i Konrada Wojtyły.
WIĘCEJAutorski komentarz Bogusława Kierca do wierszy z książki Cło.
WIĘCEJKomentarze Bogusława Kierca, Jacka Gutorowa, Jacka Łukasiewicza, Andrzeja Zawady.
WIĘCEJKomentarze Anny Kałuży, Bogusława Kierca i Pawła Mackiewicza.
WIĘCEJKomentarze Agnieszki Wolny-Hamkało, Bogusława Kierca, Pawła Mackiewicza.
WIĘCEJKomentarze Jacka Gutorowa, Karola Maliszewskiego i Bogusława Kierca.
WIĘCEJKomentarze Tomasza Fijałkowskiego, Bogusława Kierca i Bartłomieja Majzla.
WIĘCEJKomentarze Bogusława Kierca, Krzysztofa Siwczyka i Bartłomieja Majzla.
WIĘCEJAutorski komentarz Bogusława Kierca do wierszy z książki Szewski poniedziałek.
WIĘCEJAutorski komentarz Bogusława Kierca do wierszy z książki Zaskroniec, która ukazała się nakładem Biura Literackiego.
WIĘCEJEsej Joanny Roszak towarzyszący premierze piatego tomu Dzieł zebranych Tymoteusza Karpowicza, który ukazał się nakładem Biura Literackiego 13 kwietnia 2015 roku.
WIĘCEJKomentarz Jakuba Momry do dramatu Tymoteusza Karpowicza z piątego tomu Dzieł zebranych, który ukazał się nakładem Biura Literackiego 13 kwietnia 2015 roku.
WIĘCEJRecenzja Anity Jarzyny, towarzysząca premierze książki om Joanny Roszak, wydanej w Biurze Literackim 11 września 2023 roku.
WIĘCEJRecenzja Karoliny Kurando, towarzysząca wydaniu książki ploso Joanny Roszak, która ukazała się w Biurze Literackim 13 kwietnia 2020 roku.
WIĘCEJRecenzja Pawła Tańskiego z książki Manatki Bogusława Kierca.
WIĘCEJRecenzja Katarzyny Lisowskiej z książki Manatki Bogusława Kierca.
WIĘCEJRecenzja Przemysława Rojka z książki Manatki Bogusława Kierca.
WIĘCEJRecenzja Arkadiusza Morawca z książki Rtęć Bogusława Kierca, która ukazała się w listopadzie 2011 roku na łamach „Nowych Książek”.
WIĘCEJRecenzja Agnieszki Jeżyk z książki W cztery strony naraz. Portrety Karpowicza Joanny Roszak, która ukazała się 5 lipca 2010 roku na stronie czytelnia.onet.pl.
WIĘCEJRecenzja Pawła Sarny z książki W cztery strony naraz. Portrety Karpowicza Joanny Roszak.
WIĘCEJKomentarze Anny Podczaszy, Jacka Dehnela, Tobiasza Melanowskiego, Pawła Sarny oraz Jakuba Winiarskiego, towarzyszące premierze książki Bogusława Kierca Cło, wydanej w Biurze Literackim 16 czerwca 2008 roku.
WIĘCEJRecenzja Karola Maliszewskiego z książki Plankton Bogusława Kierca.
WIĘCEJRecenzja Pawła Mackiewicza z książki Zaskroniec Bogusława Kierca.
WIĘCEJ