jak

jak

być jak tajemniczy mleczarz
z dzieciństwa podmieniający butelkę
pod drzwiami

brać puste
zostawiać pełne

stoimy przed każdą stroną świata
przez minutę
w ciszy

To jeden z najkrótszych tekstów plosa (pisząc go, nie myślałam o tym, ale teraz wraca do mnie inny wiersz „jak”: „nie rzeknę nic – bo mi jest smętno”). Najściślej zazębia się właśnie z zakończeniem tytułowego, także opartym na porównaniu (jak):

[…] wszystko to odsłania się stopniowo
jak widok na świat gdy dawno temu
zamknięta w samochodzie
ranek w ranek
czekałam aż tata zeskrobie mróz z kolejnych
pól szyby

To dwa intensywne obrazy mojego dzieciństwa: udźwiękowiona scena kładzenia butelki przez mleczarza pod pojedynczymi drzwiami – lichą granicą naszego mieszkania i reszty płyty na poznańskim osiedlu, oraz poranne wyczekiwanie w samochodzie (w maluchu zaparkowanym przed blokiem) w długie wówczas i mroźne zimy, aż tata odsłoni świat, zeskrobie z szyb śnieg i szron. Nie ma już zim niegdysiejszych, zabrakło wielu innych obrazów i ludzi.

Wiersze powstawały nieopodal tego, co się rozpada, w poszukiwaniu (s)pokoju, w próbie medytacji, blisko wody i drzew. I blisko tego, co stara się być przeciwieństwem turbulencji i zniszczenia albo nadaniem mu jakiegokolwiek sensu. Same stały się medytacją nad wysychającą rzeką, karczowanym lasem, nad myciem naczyń, nad odsłanianiem świata, rozciągającego i rozsypującego się w codziennej niezwykłości.