O Lekkich czasach ciężkich chorób Przemysława Witkowskiego

Jeśli nawet damy się nabrać na to, że dzieciństwo od dawna należy do tematów krańcowo wyeksploatowanych w poezji (i w sztuce w ogóle), to i tak inicjalne takty i tony, przez które przejawia się liryka (bo to jest liryka!) Witkowskiego, ukazują ów czas pierwszych ćwiczeń w umieraniu jakby (bez jakby) pierwszy raz tak. Wiem, że nie pierwszy raz i że nie jedynie tak pierwszy raz. Ale kiedy czytam wiersze Przemka (proszę mi darować tę poufałość – i niech mi Przemek ją daruje), nie nasuwają mi się żadne wcześniejsze obrazy i wizje – prócz moich własnych, ale właśnie przez niego (nie przeze mnie) wydobytych z tego snu, po którym budzę się sam i jestem starcem.

Zachwyca mnie jego upodobanie do rzeczy małych. W tym upodobaniu bowiem widać czułą ostrość widzenia istotnych szczegółów, które są pierwiastkami ocalającej (z-calającej) pamię- ci. Dzięki takiemu widzeniu (widzeniu wieloma zmysłami) możliwe są “zanurzenia/ w szelest chwastów, gdzie spoczywają pokolenia/ morskich świnek i żółwi”. Przecież to jest anabaza dzieciństwa! Nie – dzieciństwa sentymentalnej abdykacji starych koni, ale – dzieciństwa mąd- rości uświadomienia sobie tego stanu, “jakbym już chodził sam/ po drugiej stronie”.

Witkowski cudownie uwydatnia to, co najprościej można by nazwać lepkością dzieciństwa; miodowym czasem (nie – miesiącem zaślubionych kochanków), lecz właśnie czasem odcedzającym się w jakichś spadziowych aromatach bycia, bez przewidywalnych i przypisanych słodyczy, czasem intensywnego znikania:

lepko zaczynały się chwile i były dni –
raz osa, raz rozgnieciona mandarynka,
morze wyrzucało wgniecenia i błyski.

przyjaciele muskali się we śnie, znikanie
wchodziło w krew

To mówienie Witkowskiego – przepływające przez cieśniny między śnieniem a nieśnieniem, przez naczynia krwionośne snów – wywołuje stan bezgranicznej obecności w całej zmysłowej iluminacji bycia “dobierającego się” do nas. Natarczywie i łakomie.