Wydaje mi się, że gdzieś wzbiera

Po ciekawym debiucie Agnieszki Mirahiny, niedawnym debiucie Konrada Góry, arkusz Przemysława Witkowskiego to moim zdaniem kolejna jaskółka niepokoju. Może to złudzenie, ale wydaje mi się, że w poezji coraz większej ilości wstępujących na arenę poetów pozorny spokój, poczucie oczywistości osiągnięcia apogeum w dziedzinie wypowiedzi poetyckiej, języka, ustępuje najświętszemu niepokojowi. Witkowski w arkuszu Lekkie czasy ciężkich chorób jeszcze wydaje się skupiać na tym, od czego zaczyna się zawsze, na opisie początku, odpowiedzi na pytanie, skąd przychodzi jego wiersz. Ale w tej opowieści wiele nagłych zwrotów akcji, przenikania różnych planów, zmian ostrości i widzenia. Te wiersze wydają się dziać same, w żywiole, bo przecież w tym wydaniu – język jest żywiołem, prymarną siłą, która go pcha ku nowym wypowiedziom. Że jeszcze nie wie o czym? Ależ on wie, tylko szuka swojego wyrazu. Przypatrzcie się tym wierszom – tam jest masa zassanego z zewnątrz świata, to nie jest kolejny introwertyk, skupiony na estetyzacji stanów ego, które myśli. To ego doznaje, szamocze się i się chyba nie zgadza z porządkiem rzeczy świata tego. Takie jest prawo młodych poetów, którego zdaje się niespecjalnie w ostatnich latach używali, raczej się podczepiając, kształcąc w cieniu starszych. Witkowski miejscami też się kształci, słychać obce języki w jego poetyce, ale tylko po to, żeby za chwilę się zerwał i uciekł w kolejnej szalonej sekwencji montażowej, jakby z “Natural Born Killers” albo “Matrixa”. Ano właśnie – natural born poet. Jeszcze jeden.