Bachanalia w przedsionku wiersza

Każdy z tych wierszy jest wielkoformatowym zdjęciem z wieloma planami. Można je zakopać pod Pałacem Kultury dla potomnych albo przybyszów z obcych cywilizacji: tak wygląda życie wyabstrahowane, stopklatka z czyjegoś wszechczasu. Jak inaczej sprzedać strach i piękno w jednym jajku-niespodziance? Dramat i śmiech, który deprecjonuje tamto, nagle obraca to w żart?

Przemysław Witkowski buduje Domek-życie i nie jest to domek z kart. W sieni (wiersza) ustawia rtęć, igły, czarne szlaki, smar. W pokoju (wiersza) olśnienia na ludzką miarę: włosy dziewczyn, pepsi, macierzankę. W korytarzu (wiersza) prowadzi historię, bo każdy z wierszy jest ciężki od treści. W przedsionku (wiersza) kotłuje się język, trwają bachanalia.

Bo każde słowo chce pokazać się od innej strony. Jakaś pełnia się spełnia w takim dziwnym Domu. Przejmują mnie sprawy mieszkańców. Umiem w nich uwierzyć. Jak i w Pana Domu – obsychającego mężczyznę, w pół drogi do nowego siebie. Jeszcze ze świata starych zdjęć, jeszcze kształt obrysowany ręką babci, dziadka, matki, a już zupełnie inny: wie o śmierci. Zna gry życia. Przymierza twarz do złych i dobrych bohaterów. Chodzi, szuka. Czuje dym i wie, że ogień jest gdzieś blisko. Na przykład w tych wierszach. Na przykład tu.