O Somie

Tom wierszy wyciszonych, bezpretensjonalnych, nienachalnie refleksyjnych i umiarkowanie narracyjnych, opowiadający pewną uczciwą historię. Jest w nim wrażliwość i niewyświechtana metaforyka, autentyzm przeżyć i delikatność. śmierć, która jest w tle, podkreśla tylko urodę opisywanego świata.

Bohdan Zadura

Panuje tu nadsłyszalność, nadwidzialność i nadwrażliwość. Prawda objawia się nagle, w błysku latarki, śmierć zostawia w ustach ziemisty smak, daje dowolność interpretacji. To przede wszystkim świat organiczny, somatyczny. Na krew i mięso patrzy się z bliska, miłość robi się z otwartymi oczami, przy pełnym świetle. Kocha się i żyje nie tylko do pierwszej krwi, ale i do ostatniej. Ziemia, dom, ciało – wszystko jest na granicy rozkładu, niemal widać jak pęka w szwach, rozpada się na płaty, kruszeje. I mimo tego – a może właśnie dlatego – świat jest piękny, zaskakujący. Łatwo w nim o śmierć i łatwo o szczęście. Jaroszowi wystarczy moment, kiedy patrzy jak “nad brzegiem jeziora myjesz włosy”. Myj.

Agnieszka Wolny-Hamkało

“tematem przewodnim nie jest jakaś “uniwersalna refleksja”, lecz po cichu przeżywana prywatność, z inicjacjami właściwymi wiekowi – w miłośc, seks, rozstanie, umieranie bliskich. Tak więc jeśli się z tymi wierszami mogę skomunikować (a nie idzie tymczasem o ich poetykę – z tą komunikować można się zawsze), wychodząc ku doświadczeniu młodego poety, jeśli mogę przeżyć je jak własne, oznacza to, że w ściszonym głosie zawarta jest nieprzeciętna siła. W rezultacie, bez deklaracji “Soma” staje się uniwersalna”

Inga Iwasiów

Czy ktoś kiedyś odnajdzie przyjemność w czytaniu książek Jarosza – tego nie wiem. Wróżę, że znajdzie. Sam ją znalazłem, przyznaję. Nie powiem – czasem podniósł mi ciśnienie autor “Thalassy” i “Igły jodły” śmiałą metaforyką, momentami nazbyt, powiem oględnie – “barokową”. Zazwyczaj jednak mile zaskakiwał mnie niebanalnymi pointami, w których znalazłem sobie upodobanie, i plastycznym obrazkiem.

Paweł Lekszycki

Soma nie jest debiutem doskonałym. Nie sposób jednak przeoczyć faktu, że to książka udana – solidne, precyzyjne w obrazowaniu i sprawnie napisane wiersze, zorganizowane wokół dominant tematycznych, którymi są cielesność i śmierć. Przemyślany i dopracowany układ tomu też wbrew pozorom nie jest standardem, jeśli chodzi o poetów dochodzących do głosu w ostatnich latach. Książce Jarosza warto poświęcić czas, ponieważ daje ona odpowiedź na pytanie, co dzieje się na przeciwnym biegunie polskiej awangardy literackiej. W przypadku olkuskiego poety zajęcie tej pozycji nie jest kwestią przypadku, lecz świadomego wyboru.

Mariusz Grzebalski

Autor ciekawie rozwija (tak na poziomie pojedynczych wierszy jak i całego tomu) swoistą trójczasowość, w której wydarzenia teraźniejsze nie istnieją samoistnie, lecz są ogniwem łańcucha historii (życia? istnienia?). To pozwala uwypuklić główny temat “Somy”, którym jest przemijanie, zostawianie śladów. Stąd też tak często przyłapujemy bohatera na wspominaniu, przypominaniu sobie, a zwłaszcza przeglądaniu zdjęć, któremu towarzyszy stała fraza próbuję sobie wyobrazić. Owo “wyobrażanie sobie” dotyczy nie tylko odgrzebywania z pamięci własnych doświadczeń i sprawdzenia na ile zostały zmienione przez upływ czasu, ale też wchodzenie w skórę innych ludzi, próba odnalezienia się w roli przypisanej komu innemu. To odgrywanie historii na nowo prowadzi nas w trzeci wymiar czasowy – w antycypację przyszłych wydarzeń. W kolejne wyobrażanie sobie siebie i bliskich, tym razem w dalszej przyszłości, w podglądanie siebie w rodzicach, w odgadywanie wyglądu szramy która kiedyś przekreśli i nasze twarze, w przygotowywanie się na ostateczność. Tym bardziej, że piekło powoli dopomina się o nas codziennie, a śmierć przywołuje nas i kusi, jak rybaka z opowiadania Płatonowa, którego fragment posłużył Jaroszowi jako motto “Somy”.

Maciej Robert

Na zasadzie kontrastu i podobieństwa zbudowany jest zresztą cały tom. Choć razem ze zwierzętami umierają miejsca (jak w wierszu Wujek Rysiek wyprowadza się z domu w Domaniewicach), to czerń, która “dopomina się o nas”, bywa przekreślona w imię “próby światła”. Tak się dzieje na przykład w utworze Ćmy, który zamykając tomik przypomina, że nieprzekraczalnym horyzontem wszelkiej refleksji jest nasze własne istnienie (…)

Marcin Orliński

Soma to tomik bardzo cielesny, by nie rzec mięsny, w którym odczuwa się dyskretny wpływ Rafała Wojaczka. Ciało raz po raz daje o sobie znać. Blizny, złamania, szramy, draśnięcia naruszają jego autonomię, granicę skóry, bólu. […] wyczulenie, nadwrażliwość na śmierć sprawia, że autor Somy potrafi cieszyć się życiem i je smakować. […] Łukasz Jarosz obdarzony jest niebanalnym spojrzeniem na otaczającą go rzeczywistość, chłonąc ją wszystkimi zmysłami, potrafi w wierszach osiągnąć stan koncentracji, który sprawia, że można poczuć puls otaczającego świata.

Artur Nowaczewski

Jaki jest sens takiej poezji? Łukasz Jarosz nie pyta o sens własnego poetyckiego działania. Należy do tych, którzy szukają sensu w świecie i go nie znajdują. Mówi ciche “nie” brakowi sensu, stwierdzając jego brak. Stwierdzając, eo ipso rezygnując z niego, wyrzekając się go. […] A jednak Poezja, także ta stwierdzająca brak sensu, ma sens. Jak wiemy. Inaczej po co by cokolwiek stwierdzała? Takoż i ten, kto myśli, iż uważam Łukasza Jarosza za autora cieniutkich wierszy, ten grubo się myli. […] buntuję się przeciw wierszom niezbyt może skomplikowanym, nazbyt za to monotematycznym i jednowymiarowym, formalnie natomiast tradycyjnym (Podsiadło i świetlicki zlali mi się w jedno), które wszelako, w mojej ocenie, jakościowo są naprawdę wysokiej próby. I zapraszające, nienamolnie, do empatii.

Grzegorz Tomicki

Opowieści Łukasza Jarosza wciągają od pierwszego do ostatniego wersu. Wprawiają w narkotyczny trans. Obezwładniają wyobraźnią, dojrzałą frazą i ciekawymi tropami literackimi. Wszystko tutaj jest świeże: obrazy, puenty a nawet tematyka. Zero rozczarowania.

Piotr Kępiński