O Kotach. Podręczniku użytkownika

Poproszono mnie o interpretację kocich wierszy Tomasza Majerana. Kocich, czyli znakomitych. Bo kot jest zwierzęciem poetyckim, ba kot jest zwierzęciem natchnionym, perfekcyjnym. Potrafi mruczeć. W przeciwieństwie do wierszoroba, który z reguły przynudza. Chciałbym być dobrze zrozumiany: Tomasz Majeran nie przynudza. Nie przysmęcał w książce debiutanckiej Elegia na dwa głosy (Wrocław 1994), w której wprawdzie nie doszukałem się kocich treści. Kocich lub psich. Wszystko jedno. Tych treści zatem brakło w debiucie Tomasza Majerana, a teraz są. Chwalić Boga, że aktualnie w wierszach Majerana instalują się koty i kociska, ludzie i ludziska, księża i księżyska, w wierszach Majerana dzieki temu nigdy nie jest przyziemnie. Tam, gdzie myszkują koty, nie może być nudnie. Zapewniam jako właściciel kota Homera (w Warszawie) i miłośnik bezdomnej kotki Kici (w Lubaczowie).

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki

Mamy tu do czynienia z wyjątkowym przykładem kociej wręcz giętkości językowej, a równocześnie poruszamy się – jako czytelnicy – po bardzo kruchym i śliskim lodzie.

Bohdan Zadura

Kot w akcji, kot w refleksji, kot w narracji – w narracji biblijnej, szymborskiej, kochanowskiej; strasznie wygadany i wyborny stylista, a czuje się, że jednak raczej autyk. Czytam i podziwiam, tym bardziej, że mam psa, a pies gada jakoś inaczej.

Bożena Keff

Tego się nie robi kotu.

Lew Nikołajewicz Myszkin