
Rozmowy na koniec: odcinek 14 Hubert Zemler
nagrania / TransPort Literacki Antonina Tosiek Hubert Zemler Jakub SkurtysCzternasty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca wydaniu książki Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego Ciało wiersza, która ukazała się w Biurze Literackim 11 stycznia 2021 roku.
Do poezji Tkaczyszyna-Dyckiego wraca się trochę jak do starego domu, w którym zamieszkała niewiara. Podobnie jak w przypadku Leśmiana, wraca się zawsze do czegoś już znanego i rozpoznanego – do debiutu albo do kilku pierwszych fraz, które olśniły nas jako początkujących jeszcze czytelników poezji, ale wraca się z poczuciem, stanowiącym fundamentalną wartość tej twórczości i zarazem jej prymarną cechę – uprzedniego wydziedziczenia. Różne figury domu od początku są przecież u autora Peregrynarza podszyte analogicznymi figurami exodusu – od wygnania z raju, przez wyjście z ogrodu niewinności, utratę dzieciństwa, pożegnanie małej ojczyzny, opuszczenie gniazda rodzinnego, rozstanie się z rodzinną biblioteczką, wydziedziczenie z języka, aż po wielokrotne poróżnienie z samym sobą, w tych odchodzenie od zmysłów i nieustanne kwestionowanie heteronormy. Poezję tę znamionuje zresztą cyrkulacyjny ruch ku oceanom nieprzebranej heterogeniczności, ku inności czy wręcz schizofrenicznej labilności, od których nie można już się uwolnić, jeśli choć raz wpuściło się je do swojego domostwa.
Nietożsamość to gość kapryśny, ale spodziewany, więc i ja wracam do tej poezji – do tego „ciała-wiersza”, które najpierw chciało się „oddać w dobre ręce” (2010), by potem „nie dać nam siebie w żadnej postaci” (2016) – trochę jak do rozpadającej się, mijanej z czułością chatynki na rozdrożach, w odległej, opuszczonej wsi gdzieś na Kresach. Niby wygląda ona tak samo, ale z każdą wizytą jest jej coraz mniej i zdaje się w tym praktykować zacną sztukę ubywania. Tkaczyszyn-Dycki chyba też ma podobne, wędrowne podejście do własnej poezji: trochę nostalgiczno-sentymentalne, trochę kpiarskie i ironiczne, naznaczone schizofrenicznym pęknięciem, chiazmem, w którym dwie główne rzeki (przeszłości i przyszłości) przecinają się, ale nie mogą się rozejść tak długo, jak długo trwa praca poety-bajarza:
niechaj fikcja zgadza się z fikcją
bo w innym razie nastąpi rozziew
niechaj rzeczywistość zamieszka w chatce
w jakiej zwykła się gnieździć
Tkaczyszyn-Dycki jest doskonale świadomy krytycznoliterackich rozpoznań, którymi obrosło jego dzieło. Toczy z nimi podobny pojedynek, jak Świetlicki z upostaciowioną historią literatury. Gra w retoryczną farsę z toposem fałszywej skromności i zabezpiecza się odpowiednią refutacją, zresztą robił to od chwili, gdy zdał sobie sprawę z tego, że jest już poetą kanonicznym, że przestał należeć sam do siebie i stał się miejscem wspólnym (a więc toposem właśnie) polonistycznych grabarzy i szperaczy:
nie należysz do siebie
odkąd fikcja spotyka się
z fikcją i z kimś ponadto
wczoraj także nie należałeś,
czy w innym miejscu:
gdzie jest twoja ojczyzna poeto
a gdzie jest twoje wygnanie.
W Ciele wiersza pisze więc dużo o własnych, starzejących się utworach, o tekstach rzekomo pustych (jak to się zwykło ostatnio ujmować w młodszej krytyce), tekstach o niczym, oraz o takich, które nie ocalają niczego prócz imion i nazwisk, chociaż dobrze wiemy, że nie jest to żadne ocalenie. Ciąży wszak świadomość, że „tylko w poezji możemy swobodnie / obracać dawnymi imionami” – tylko w poezji, i tylko „obracać”, jakbyśmy byli pokątnymi handlarzami starocią. Ironicznie problematyzuje też Dycki status własnej kultowości i ikoniczności („i w ogóle nie ma mnie na żadnym / festiwalu na czterech setkach / ketrelu robię co najmniej za cztery / gwiazdy lecz nie występuję”), i po raz kolejny, chyba bardziej niż kiedykolwiek, próbuje wyzyskać figurę poety rozpoznanego, oczekiwanego, skazanego na rolę, w której obsadził się trzy dekady temu.
Niewątpliwie Kochanka Norwida (2014) była jakimś drobnym przełomem, który wprowadzał nowe figury, istotne dla dalszej drogi Dycia. Przed tym tomem Norwid nie pojawiał się w twórczości autora Dziejów rodzin polskich, po nim zaś figura matki-kochanki, która metaforycznie zaślubiona została późnemu romantyzmowi, okazywała się coraz bardziej istotna. Tak jest również z Ciałem wiersza, tomem, który rozwija moje ulubione tropy somatyczne w tej poezji: ofiarowania, wywyższenia i poniżenia, relacji między somą i sarx, fizyczną profanacją i estetycznym korpusem literackim, a wreszcie krążeniem frazy, obłędu i płynów ustrojowych. Robi to zresztą jak zawsze – bez zadęcia, balansując między powagą i kpiną.
Tym razem deklaratywnie, wraz z otwierającą tom „Romantycznością”, opuszczamy jednak wielki topos norwidowskiej kochanki, porzucamy go, tak jak wszystko w poezji Tkaczyszyna-Dyckiego. Porzucamy na chwilę oczywiście, żeby wrócić do nieco odmienionego, kilka stron dalej lub kilka tomów dalej (tym razem w ostatnim, klamrowym wierszu), ale z poczuciem, że inność już się w nim zagnieździła, „bo kto raz opuści pochyłą chatkę / ten jutro wszystko odrzuci / i zdradzi (…)”. Ta fraza wybija się z tomu, bo chociaż groźba zdrady, wpisana w każdą czynność, jest podstawowym prawem poezji Dyckiego, po raz pierwszy chyba sformułowana została w takich ramach. O ile odrzucenie powracało nieustannie, od odrzucania natchnienia i bycia odrzucanym przez świat, od porzucania matki do bycia nieustannie porzucanym przez Boga, o tyle zdrada – ta pejoratywnie nacechowana, mająca w sobie ciężar Judaszowej winy – zagląda nam w oczy dopiero teraz. A zdradzić może w tym świecie właściwie wszystko, bo wszystko bywa „zdradliwe” – przyjaciel, kochanek, leki psychotropowe, ciało, własny wiersz, a nawet modlitwa lub Bóg. W sytuacji wojennej i z programową akcją „Wisła” w tle, a także wobec poruszonego tym razem problemu zagłady Żydów (i poezji jako świadczenia o ofiarach), ta zdrada zyskuje jeszcze dodatkowy wymiar polityczny: kogo/co zdradziła Hrydnucha i kto zdradził ją? Być może zdrajcą jest się na zawsze, a zdradę dziedziczy się po przodkach? Oczywiście nie jest to poważne pytanie, ale w tworzonym przez Tkaczyszyna-Dyckiego świecie, zwłaszcza w tym z Ciała wiersza, w którym wiersz psuje się od głowy, czasownik „zdradzać” nagle odsłania swoje dwie strony: zdradzać coś/kogoś i zdradzać się z czymś. To bowiem na cienkiej granicy między poufałością rozmowy a odwiecznym kłamstwem literatury poeta zdradza się z pewnych sekretów i raz za razem odsłania fragmenty warsztatu. Za pytaniem o zdradę idzie więc oczywiście pytanie o zaufanie, o granice tego zaufania – sobie i innym, o strategie szczerości i poetyckie prestidigitatorstwo, o bycie gwiazdą literackich salonów i nieudolne próby odnalezienia się w tej roli.
Wiersz ponownie funkcjonuje u Tkaczyszyna-Dyckiego na sposób antropologiczny: jako przedmiot wymiany; nie towar, lecz przedmiot święty, który sankcjonuje metafizyczne kontrakty między ciałem i językiem oraz między czytelnikiem i pisarzem. Wszak:
jedno jest ciało
ciało wiersza za które ręczę
a potem długo długo nic
i pustka jakiej nie można
zaradzić (…).
Autor Ciała wiersza coraz bardziej wikła się w historię literatury, albo inaczej – tym razem celowo odsłania przed nami to uwikłanie. Nie tyle ocala więc imiona, ile podkrada słowa, wczytuje się w inne wiersze, w tym również w swoje. Jest – co akurat typowe – pastuszkiem na wiecznej harendzie, szukającym sposobności (na co?, na kogo?). Paradoksalnie, im więcej rozpoznanej przez nas nietożsamości w wierszach Tkaczyszyna-Dyckiego, tym bardziej komfortowo zaczynamy się w nich czuć. I z tego też chyba zdaje sobie sprawę autor: że główna stawka jego literackiej gry – inność, zaczyna się fałszywie petryfikować. Zamiast więc bronić się za wszelką cenę przed wtórnością i banałem, trzeba zrobić krok w bok, taneczny, jak zwykle – „kicać od tekstu do tekstu” („XLIII.”), chiazmatycznie łączyć akcję „Wisła” z akcją „Hiacynt”, biografię matki z własną, a ciało ziemskie z ciałem wiersza.
Pisanie o tej poezji podporządkowuje się na ogół dwóm hermeneutycznym strategiom, dobrze zresztą zaprezentowanym w dwóch dotychczasowych monografiach: Dubitatio Krzysztofa Hoffmanna i Po obu stronach lustra Grzegorza Tomickiego. Ta pierwsza wychodziła od lekcji pokory, jakiej udzielają nam te wiersze – nie dlatego, że są trudne, hermetyczne, pełne aluzji kulturowych i wymagają długich studiów, ale dlatego, że są aż nazbyt otwarte na różne silne gesty interpretacyjne. Czekają na swojego czytelnika i mówią mu wprost: weź nas, wejdź z nami w erotyczny splot, podporządkuj nas sobie. Ta ich otwartość wiąże się jednak z ryzykiem – łatwo nad nimi zapanować, a każda zastosowana metoda będzie skuteczna, ale też odpowiednio do tego przemocowa. Wybieramy więc pokorę, świadomi, jak łatwo o uzurpację.
Druga strategia tę władzę czytelnika traktuje jako oczywistą i niezbędną – układa wiersz na kozetce i przeprowadza nad nim seans psychoanalityczny, poszukując ukrytego rdzenia (tematu, problemu, aporii, paradoksu), z którego nawet sam poeta nie zdawał sobie sprawy. To metoda filologów, badaczy, zdobywców i psychiatrów. Tkaczyszyn-Dycki zachęca nas do niej, podpuszcza, choć równocześnie rozsiewa mnóstwo tropów, które każą myśleć raczej o koegzystowaniu z wierszem, o jego niezależnym istnieniu, o gatunku stowarzyszonym, który się akurat przybłąkał z okolicy i został przyjęty w naszej chatce. W Ciele wiersza są to konsekwentne tropy kynologiczne – zwłaszcza „Krótki łańcuch wiersza”. Bez psa, psiego losu i psiego wiersza-przybłędy, który towarzyszy naszej egzystencjalnej rozpaczy, ta poezja straciłaby jakiś istotny element opiekuńczości i troski, który w pewnym momencie uruchomił Tkaczyszyn-Dycki, rozszczelniając jej podmiotowy, wręcz egotyczny charakter.
Ale przecież każdy z tych mniej opisanych tropów – zarówno chatka-chatynka („o glinianej polepie”), batalia z wierszem o ciało (swoje, jego, korpus), jak i gra z horyzontem oczekiwań czytelników (wiersze „do podobania się”, wiersze „starzejące się”) – organizował już Dwie główne rzeki. W jednym z tekstów pisał wówczas Dycio: „wróciłem z miasta bardzo stary / i nie pamiętałem swoich wierszy / ktoś inny je recytował w strugach / deszczu i na wietrze mylił się”, a teraz zdaje się dopowiadać („LX.”):
ktoś kłania mi się (młody
i piękny) w nocy
o północy na ulicy Świętokrzyskiej
pewnie to jakaś pułapka
pewnie to jakiś podstęp w nocy
o północy na pustej ulicy
Świętokrzyskiej zachodzi niejedna
pomyłka ktoś młody
i piękny kłania mi się choć bardzo
zestarzały się i zestraszniały
moje wiersze nie mówiąc już o mnie
pewnie mogłem to przewidzieć
Triada zdrada-podstęp-pomyłka ma swoje erotyczne konotacje, ale ma też za sobą rozległe, historyczne tło, na którym odbywa się istny teatr cieni. Być może najważniejsza z wątpliwości, jaka zostaje z nami po lekturze Ciała wiersza, dotyczy właśnie tego teatru oraz związanej z nim, platońskiej metaforyki jaskini. Pytania o to, co jest rzeczywiste, a co jest fantazją lub kłamstwem (bo wszak „prawdopodobnie rzeczywistość / składa się z owych Brzęckich / i Dyckich”), ale też o to, co to znaczy urzeczywistnić coś literacko oraz czym jest poczucie rzeczywistości i nierzeczywistości, nieśmiało wyglądają zza tych tekstów. Na szali jest bowiem obecność – ta poetycka, w wierszu i w kanonie lektury, i ta całkiem zwyczajna, fizyczna i psychiczna, utwierdzana kolejnymi dawkami psychotropów, obecność na receptę, typowa zresztą dla tej fazy kapitalizmu, która nam właśnie doskwiera, a o której podobno Dycki niczego dotąd nie napisał.
Ur. 1989, krytyk i historyk literatury; doktor literaturoznawstwa; pracuje na Wydziale Filologicznym UWr; autor książek o poezji najnowszej Wspólny mianownik (2020) oraz Wiersz… i cała reszta (2021).
Czternasty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJImpresja Jakuba Skurtysa na temat poezji Amelii Żywczak, laureatki projektu „Połów. Poetyckie debiuty 2022”.
WIĘCEJTrzynasty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki zemla vulgaris Katarzyny Szwedy, wydanej w Biurze Literackim 29 maja 2023 roku.
WIĘCEJImpresja Jakuba Skurtysa na temat poezji Jakuba Gutkowskiego, laureata projektu „Połów. Poetyckie debiuty 2022”.
WIĘCEJDwunasty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJImpresja Jakuba Skurtysa na temat poezji Miłosza Fleszara, laureata projektu „Połów. Poetyckie debiuty 2022”.
WIĘCEJJedenasty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJDziesiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJRecenzja towarzysząca premierze książki fuzja bordo Karoliny Kapusty, wydanej w Biurze Literackim 6 lutego 2023 roku.
WIĘCEJDziewiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJImpresja Jakuba Skurtysa na temat poezji Joanny Łępickiej, laureatki projektu „Połów. Poetyckie debiuty 2022”.
WIĘCEJÓsmy odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJSiódmy odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJSzósty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJ12. odcinek cyklu „PPR” autorstwa Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJImpresja Jakuba Skurtysa na temat poezji Jakuba Grabiaka, laureata 17. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca premierze książki cierpkie Marleny Niemiec, która ukaże się w Biurze Literackim 28 listopada 2022 roku.
WIĘCEJPiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJCzwarty odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJPosłowie Jakuba Skurtysa z książki Inaczej nie będzie Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, która wydanej w Biurze Literackim 14 listopada 2022 roku.
WIĘCEJ11. odcinek cyklu „PPR” autorstwa Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJRozmowa Przemysława Suchaneckiego z Jakubem Skurtysem, towarzysząca premierze książki Inaczej nie będzie Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, która wydanej w Biurze Literackim 14 listopada 2022 roku.
WIĘCEJ10. odcinek cyklu „PPR” autorstwa Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJDrugi odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJPierwszy odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJTrzeci odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 27.
WIĘCEJRozmowy na koniec: odcinek 4 Maria Krzywda
WIĘCEJCzternasty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJ8. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJTrzecia część dyskusji prowadzonej przez Antoninę Tosiek i Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJDruga część dyskusji prowadzonej przez Antoninę Tosiek i Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJImpresja Dawida Mateusza i Jakuba Skurtysa na temat poezji Oli Lewandowskiej-Ferenc, laureatki 16. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJ7. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJDwunasty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJTrzynasty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJ6. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJImpresja Dawida Mateusza i Jakuba Skurtysa na temat poezji Patricka Leftwicha, laureata 16. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJ5. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJJedenasty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJDziesiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJDziewiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJÓsmy odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Teksty odzyskane Tadeusza Różewicza, która ukaże się w Biurze Literackim 18 kwietnia 2022 roku.
WIĘCEJ4. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Julkiem Rosińskim, towarzysząca premierze książki streszczenie pieśni, wydanej w Biurze Literackim 21 marca 2022 roku.
WIĘCEJ3. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJSzósty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJSiódmy odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJ2. odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJCzwarty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJPiąty odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJPierwszy odcinek cyklu „PPR” Jakuba Skurtysa.
WIĘCEJImpresja Dawida Mateusza i Jakuba Skurtysa na temat poezji Zofii Kiljańskiej, laureatki 16. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJTrzeci odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJPierwszy odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJDrugi odcinek z cyklu “Rozmowy na torach” w ramach festiwalu Stacja Literatura 26.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Meskalina i muzyka Henriego Michaux w przekładzie Jakuba Kornhausera i Wacława Rapaka, wydanej w Biurze Literackim 15 listopada 2021 roku.
WIĘCEJImpresja Dawida Mateusza i Jakuba Skurtysa na temat poezji Bartosza Horyzy, laureata 16. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Po domu Dariusza Sośnickiego, wydanej w Biurze Literackim 1 listopada 2021 roku.
WIĘCEJImpresja Dawida Mateusza i Jakuba Skurtysa na temat poezji Aleksandry Byrskiej, laureatki 16. edycji Połowu poetyckiego.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Połów. Poetyckie debiuty 2020, która ukazała się w Biurze Literackim 26 lipca 2021 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Mondo cane Jerzego Jarniewicza, która ukazała się w Biurze Literackim 28 czerwca 2021 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Agaty Puwalskiej haka!, wydanej w Biurze Literackim 22 marca 2021 roku.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Biurowe książki 2020 roku”.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Adamem Kaczanowskim, towarzysząca premierze książki Utrata, która zostanie wydana w Biurze Literackim 22 lutego 2021 roku.
WIĘCEJSpotkanie wokół książek Wyspa na Księżycu Williama Blake’a, świnia jest najlepszym pływakiem Mirjoluba Todorovicia, Kielich upojenia Otona Župančiča oraz Skóra byka Salvadora Espriu z udziałem Tadeusza Sławka, Jakub Kornhauser, Miłosza Biedrzyckiego, Filipa Łobodzińskiego, Joanny Orskiej i Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJZapis dyskusji “Nowe języki poezji” prowadzonej przez Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 25.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Nowe języki poezji”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca wydaniu książki Radosława Jurczaka Zakłady holenderskie, która ukazała się w Biurze Literackim 18 listopada 2020 roku.
WIĘCEJSzkic Jakuba Skurtysa, towarzyszący wydaniu almanachu Wiersze i opowiadania doraźne 2020, który ukazał się w Biurze Literackim 8 października 2020 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca premierze almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2019, który ukazał się w Biurze Literackim 17 sierpnia 2020 roku.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Ludzie ze Stacji”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca wydaniu książki Otona Župančiča Kielich upojenia, w wyborze, przekładzie i z posłowiem Katariny Šalamun- Biedrzyckiej, która ukazała się w Biurze Literackim 15 czerwca 2020 roku.
WIĘCEJSpotkanie z udziałem Anny Kałuży, Karola Maliszewskiego, Joanny Mueller, Joanny Orskiej oraz Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 24.
WIĘCEJSpotkanie wokół książek Kroniki ukrytej prawdy Pere’a Caldersa, Sroga zima Raymonda Queneau i Biblia i inne historie Pétera Nádasa z udziałem Anny Sawickiej, Elżbiety Sobolewskiej, Anny Wasilewskiej, Anny Kałuży i Jakuba Skurtysa w ramach festiwalu Stacja Literatura 24.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Biurowe książki 2019 roku”.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Przemysławem Suchaneckim, towarzysząca premierze książki Wtracenie Przemysława Suchaneckiego, która ukazała się w Biurze Literackim 31 grudnia 2019 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Naworadiowa Kacpra Bartczaka, wydanej w Biurze Literackim 26 sierpnia 2019 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Kroniki ukrytej prawdy Pere Caldersa, w tłumaczeniu Anny Sawickiej, wydanej w Biurze Literackim 15 lipca 2019 roku.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Dawidem Mateuszem, towarzysząca wydaniu almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2018, który ukazał się nakładem Biura Literackiego 3 czerwca 2019 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Animalia Anny Adamowicz, która ukazała się w Biurze Literackim 28 stycznia 2019 roku.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Biurowe książki 2018 roku”.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Poetycka książka trzydziestolecia”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Dni powszednie i święta Julii Szychowiak, wydanej w Biurze Literackim 15 października 2018 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa, towarzysząca premierze almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2017, który ukazał się w Biurze Literackim 13 sierpnia 2018 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Sankcje Jerzego Jarniewicza, która ukazała się nakładem Biura Literackiego 30 kwietnia 2018 roku.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Biurowe książki roku 2017”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Raport wojenny Agaty Jabłońskiej, wydanej nakładem Biura Literackiego 20 listopada 2017 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Historie ważne i nieważne w przekładzie Bohdana Zadury, wydanej nakładem Biura Literackiego 26 maja 2011 roku, a w wersji elektronicznej 13 listopada 2017 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa książki Trawers Andrzeja Sosnowskiego, wydanej w Biurze Literackim w wersji papierowej 6 marca 2017 roku, a w wersji elektronicznej 31 lipca 2017 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa towarzysząca premierze książki Wybieganie z raju (2006-2012) Tomasza Pułki, wydanej w Biurze Literackim 10 lipca 2017 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Stacja wieży ciśnień Dawida Mateusza, wydanej w Biurze Literackim w wersji papierowej 26 lipca 2016 roku, a w wersji elektronicznej 17 lipca 2017 roku.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Jarzmo Przemysława Owczarka, wydanej w Biurze Literackim 29 maja 2017 roku.
WIĘCEJRozmowa Piotra Jemioły z Jakubem Skurtysem, towarzysząca premierze książki Trawers Andrzeja Sosnowskiego, wydanej w Biurze Literackim 6 marca 2017 roku.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Na scenie czy w polu”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Z tamtej strony ciszy Bolesława Leśmiana w wyborze Jacka Gutorowa, wydanej 8 listopada 2012 roku w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Biurowe książki 2016 roku”.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Piotrem Matywieckim.
WIĘCEJSzkic Jakuba Skurtysa o poezji Kamili Janiak. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Szymonem Domagałą-Jakuciem. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJRozmowa Jakuba Skurtysa z Dawidem Mateuszem. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie „Formy zaangażowania”, towarzyszącej premierze antologii Zebrało się śliny, która ukaże się niebawem w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “Powiadacie, że chcecie rewolucji”.
WIĘCEJEsej Jakuba Skurtysa towarzyszący premierze książki Zmartwychwstanie ptaszka Bohdana Zadury.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “Po co nam Dzieła zebrane Karpowicza”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z ksiażki Księga zakładek Jacka Gutorowa.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “Biurowe książki 2010 roku”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Nocne życie Bohdana Zadury.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “44. Poezja polska od nowa”.
WIĘCEJZ Piotrem Matywieckim o książce Złotniejący świat Marii Konopnickiej rozmawia Jakub Skurtys.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “Dobry wieczór”.
WIĘCEJGłos Jakuba Skurtysa w debacie “Jak rozmawiać o poezji”.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki poems Andrzeja Sosnowskiego.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Kolejowe dzieci Seamusa Heaneya.
WIĘCEJZ Jakubem Skurtysem o książce Sajgon rozmawia Mateusz Kotwica.
WIĘCEJZ Kacprem Bartczakiem o książce Świat nie scalony. Estetyka, poetyka, pragmatyzm rozmawiają Paweł Kaczmarski i Jakub Skurtys.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Świat nie scalony Kacpra Bartczaka.
WIĘCEJRecenzja Jakuba Skurtysa z książki Zdarte okładki (1965-2009) Piotra Matywieckiego, wydanej w Biurze Literackim 14 września 2009 roku.
WIĘCEJZ Piotrem Matywieckim o książce Zdarte okładki rozmawia Jakub Skurtys.
WIĘCEJAutorski komentarz Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, towarzyszący wydaniu książki Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego Ciało wiersza, która ukazała się w Biurze Literackim 11 stycznia 2021 roku.
WIĘCEJRozmowa Antoniny Tosiek z Przemysławem Suchaneckim, towarzysząca wydaniu książki Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego Ciało wiersza, która ukazała się w Biurze Literackim 11 stycznia 2021 roku.
WIĘCEJFragment zapowiadający książkę Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego Ciało wiersza, która ukaże się w Biurze Literackim 11 stycznia 2021 roku.
WIĘCEJFragment zapowiadający książkę Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego Ciało wiersza, która ukaże się w Biurze Literackim 11 stycznia 2021 roku.
WIĘCEJ