Sztuczne (k)raje

Poezja Miłosza Fleszara jest nowoczesna – autor zwinnie porusza się przecież w rekwizytorium, które skojarzyć możemy z niekończącym się i nieustannie odwlekanym schyłkiem tej formacji, ale też pośród jej mitów założycielskich. Jesteśmy więc gdzieś między młodzieńczym niepokojem ducha Artura Rimbauda i jego widmowym powtórzeniem u Andrzeja tandaradei Sosnowskiego, między mrokiem modernistycznych spleenów spod znaku Baudelaire’a i powrotem głębinowej wyobraźni w gestach Romana Honeta. Czy jednak opadając „w nadmuchaną ciemność, gdzie błyszczą/ jaskrawe logarytmy”, dokonujemy wyłącznie kolejnego obrotu hermeneutycznym kółkiem, a właściwie jego wycinkiem, sekstansem, a więc jedną szóstą zaledwie? Skądże. Fleszar po prostu najlepiej odnajduje się w takich widmowych rejestrach urojonych perspektyw: łączy erotyki z kosmologicznymi metaforami, a swoistą muzyczność wiersza przekłada na jego klimat lub aurę, a więc coś zgoła nieuchwytnego. Sporo się w jego poezji błyszczy, opalizuje i mieni, ciała jeszcze drżą, miękkie i rozgrzane, ale równocześnie sprawiają wrażenie zastygłych w dziwnych, intymnych pozach w jakimś astralnym gabinecie woskowych figur. Czas się rozciąga, a Bycie tańczy się „akson po aksonie”. Ale to nie ono – rytmicznie ukołysane i rozpisane na różnorakie specjalistyczne słowniki, z neurochemicznym na czele – stanowi clue tej żeglugi. Trzeba jeszcze dostrzec „rzęsę mnicha tańczącą pośród tornad”. Gdyby Tsai Ming-liang ponownie kręcił Wędrówkę na Zachód, w takiej wirującej rzęsie mógłby streścić istotę oświecenia.