Połów. Poetyckie i prozatorskie debiuty 2022 (poezja)

Miłosz Fleszar

marmurowe dłonie zaćmiły słońce

dorastaliśmy w rozkruszonej wierze na wersalce.

tańczymy wokół dogasającego w brzuchu ogniska.
twoje oczy się mienią, to naftowy ocean.

ojciec krzyczy, że w ostatnim zębie mądrości
hoduje rdzewiejące plemię. strzała przestrzela widnokrąg.

bierzemy się z urzędnikiem za ręce i zasypiamy
w rozetlonych organach. tam czeka na nas bankier.

śnieg z popiołem otulają nagrzane ciała.

ciąg fibonacciego

ścięgna naciągnięte jak struny w kontrabasie.
kwas rozlewa się po mięśniach, więc weksluj zwrotnice
ciała, by nie doszło do kolizji, fuzji komórkowej.

powieś się na chwili jak na skalnej półce, by po koślawym
skoku opaść w nadmuchaną ciemność, gdzie błyszczą
jaskrawe logarytmy, a ja dochodzę do siebie na krześle

z grawitonów i ciemnej materii. mam przełyk
porośnięty zgniłą lianą, w płucach cienkie zgłoski

bez ujścia. skąpany w cieniu zamykam oczy
i widzę rzęsę mnicha tańczącą pośród tornad.

proliferacja

chcemy wykrzesać z ust tlący się kolor,
wybiec przed terakotowy szereg i zaśpiewać:
borem, lasem, tandaradei. wyczesując płomień

z warkoczy, kroczyć przez pustynię,
gasić wapno językiem, gdy szalę przechylają
szron oraz rdza. biegniemy gromadą, niosąc

świt na skroni, gdy z kaplic startują jesienne
fajerwerki, żeby poświęcić nam wodę.
wykręci się kule, napnie bieguny, by znaleźć

puste: żyły wśród tkanek i nagłe drgania splotu.
krwiste salwy z mięśni, falujące szarfy.

ran jest wiele, ale w domu najwięcej

Jakub Grabiak

Ludzie w strażackich kaskach mają dzisiaj wolne

z moją śmiercią zgiń, ziemio, w płomieniach

na barkach podlasia obozem się kładę!
wszyscy to jeden i ten sam snop.

Swetoniusz opisał, lecz właśnie on dzierżył
pochodnię, to on miał w garści wiatr.

suniemy powoli, powoli do przodu:
Cirrus fibrarus, Cumulus humillis.

o której godzinie przebiegł po nas tętent,
a ilu zostanie pod brzuszkiem?

kamieniarz I

proboszcz puchnie jak balon. orzeł płacze,
gdy my płaczemy. dlatego zrywamy się z przyrki,

lekką dłonią markując podpis? w parku grzebią
liście. zgodnie stwierdzamy, że z liści schodzi skóra.

jesteśmy prawie na miejscu. on był kwarcowym homarem,
wspinającym się po ścianie jak pod szczupły szczyt.

teraz jest stuletnim żółwiem. wpuszcza nas, ale nic
nie mówi, zaniechał mowy, tak jak można zaniechać się.

nie pokażę wam języka, nie przetłumaczę zaklęć.
w kieszeniach ciuła kamyczki. karmi nimi wróble.

wesołe miasteczko

gdy miasto śpi, drzewa zbliżają się do siebie,
mizdrzą. po wszystkim wypuszczają źródło.
policja w tym czasie sporządza protokół:

niebo to zbyt duży mundur, bóg się wprawdzie
topi, wciąż musi salutować, strącać samoloty.

gniazdo możemy uwić w ustach, schować się
w środku, ale to właśnie ucho jest najczulszym
punktem – troszkę zagilgocze i zjedziemy po szyi…

dotknij tylko tych miękkich kulek!

kamieniarz II

wanna jest pełna, ale nie wiem, czy się zgadza.
puszczam oko. łyse klepisko, na nim tytuł

wymachuje łopatą, chociaż to nie jest jego łopata,
to nawet nie jest jego dom. baldachim nad łożem

w połowie przerwany. w połowie baldachim.
wtedy wyłożyła na ladę wszystko, co miała, i tak

uczyniłem z niej pierwszą ladacznicę! w tym zdaniu
przeczytaj starożytną kajutę, chadzenie na palcach.

gliniane dzieci i gliniane słońce napinają żagiel.
rączka w rączkę. to jest zielona szkoła, o, kapitanie…