Historia jednego wiersza: „praga”

Mój Dziadek zawsze po zebraniu kosza grzybów siada przy stole drewnianej altany i przygląda się każdej sztuce z osobna w celu ostatecznego odrzucenia tych wzbudzających niepokój – robaczywych, zbyt podobnych do trujaków lub za młodych, by je skutecznie sklasyfikować. Moja Babcia suszy pozostałe na bawełnianej tkaninie wystawionej na słońce, żeby móc ugotować z nich zupę w czasie zimy. Przy każdym garnku Dziadek z pełnym przekonaniem stwierdza, że pamięta, w którym lesie i którego miesiąca zebrał konkretnego grzyba pływającego w rosole. „[P]raga” to zbiór nieodrzuconych przez pamięć stopklatek, które uległy kompilacji i stworzyły osobistą znaczeniową całość. Niestety, zdarzyło mi się dwa lata temu efektownie wjechać w słup i spaść z roweru na drodze krajowej numer 7, w praskim lokalu Chapeau Rouge miałam okazję poznać (po czym opuścić w popłochu) pewnego kanadyjskiego matematyka, a o rozbieżnościach w dokumentacji medycznej usłyszałam w radiu RMF FM, jadąc busem do rodzinnej miejscowości. W audycji nie była jednak wspomniana konsumpcja.