Sekstans

marmurowe dłonie zaćmiły słońce

dorastaliśmy w rozkruszonej wierze na wersalce.

tańczymy wokół dogasającego w brzuchu ogniska.
twoje oczy się mienią, to naftowy ocean.

ojciec krzyczy, że w ostatnim zębie mądrości
hoduje rdzewiejące plemię. strzała przestrzela widnokrąg.

bierzemy się z urzędnikiem za ręce i zasypiamy
w rozetlonych organach. tam czeka na nas bankier.

śnieg z popiołem otulają nagrzane ciała.

ciąg fibonacciego

ścięgna naciągnięte jak struny w kontrabasie.
kwas rozlewa się po mięśniach, więc weksluj zwrotnice
ciała, by nie doszło do kolizji, fuzji komórkowej.

powieś się na chwili jak na skalnej półce, by po koślawym
skoku opaść w nadmuchaną ciemność, gdzie błyszczą
jaskrawe logarytmy, a ja dochodzę do siebie na krześle

z grawitonów i ciemnej materii. mam przełyk
porośnięty zgniłą lianą, w płucach cienkie zgłoski

bez ujścia. skąpany w cieniu zamykam oczy
i widzę rzęsę mnicha tańczącą pośród tornad.

proliferacja

chcemy wykrzesać z ust tlący się kolor,
wybiec przed terakotowy szereg i zaśpiewać:
borem, lasem, tandaradei. wyczesując płomień

z warkoczy, kroczyć przez pustynię,
gasić wapno językiem, gdy szalę przechylają
szron oraz rdza. biegniemy gromadą, niosąc

świt na skroni, gdy z kaplic startują jesienne
fajerwerki, żeby poświęcić nam wodę.
wykręci się kule, napnie bieguny, by znaleźć

puste: żyły wśród tkanek i nagłe drgania splotu.
krwiste salwy z mięśni, falujące szarfy.

ran jest wiele, ale w domu najwięcej