Historia jednego akapitu: „Alejki z chodnikowych płyt”

„Zrobił krok do przodu, wtedy poczuł coś miękkiego. Popatrzył w dół. Nie była to zwykła podłoga, tylko rozsypany piach, a na nim alejki z chodnikowych płyt. Ulica i pokój w jednym. Dom-nie-dom.”

Kilka lat temu mój przyjaciel Tomek szukał lokacji do filmu i przez przypadek znalazł apartament, którego właścicielka – zamiast użyć parkietu, desek czy okropnie popularnych paneli – wykończyła podłogę piaskiem i płytami chodnikowymi. Tuż po wizycie w tym miejscu Tomek zadzwonił do mnie i wszystko opisał w szczegółach. Mieszkanie jednak w filmie nie wystąpiło. Na moje szczęście zostało odrzucone z powodów logistycznych lub budżetowych. Branża filmowa o tej lokacji zapomniała, ale ja nie mogłem zapomnieć. Ciągle rozkminiałem, kto mógł się tak urządzić. Mieszkanie miało w sobie coś nieekonomicznego, jakby jego właścicielka nie rozumiała idei domu. Niczym dziecko, które znosi do swojego pokoju kamienie i patyki, niespecjalnie przejmując się tym, że za jakiś czas dom zamieni się w podwórko. Zafascynowało mnie to odwrócenie porządków, wymieszanie wnętrza i zewnętrza, jakiś rodzaj szaleństwa. Pomyślałem, że to świetna scenografia do opowiadania o przekraczaniu granic, zarówno tych estetycznych, jak i emocjonalnych.