Historia jednego wiersza: „City of Zeugma”

City of Zeugma

a gdybym nazwała: drut żyletkowy Concertina, wąwóz, w który wyrzucano śmieci,
z imienia każdą, która była w Bruzgach. Metaforą ciasną, jak nieoznaczona ciężarówka,
a byliśmy pieszo.

przeskoczyć czas, której na imię: osypanie muru.

Jeszcze ,,można”. Widzieć
raj jako ogród. Byłabyś porzeczką?

że nie idziemy do lasu bo to jest nasz las
skąd przychodzę brudna i wychodzę brudna

ruch jako obrót, którego domem jest mała zapadnia

SYTUACJA BYŁA NASTĘPUJĄCA:

Mianowicie ze śmieciarki wybrałam taką komodę, za friko. Mebel przyjechał, ale kluczyki do skrzydeł bocznych zostały wrzucone do najmniejszej komory, która się zatrzasnęła. Kręciłam w tym zamku w celu otworzenia go rozmaitymi przedmiotami znalezionymi w obejściu: haczykiem, nożyczkami, drucikiem, który zaginałam w różne kształty, kluczami, śrubokrętem, patyczkiem itd. Jakieś zaczepienie, chrobot, a potem znowu nic. Nie miałam kasy na ślusarza, więc przez parę tygodni tak w tym grzebałam. No i nic z tego nie było, ale jak za którymś razem myślałam, że będzie, to tam znalazłam ten jeden wers.

coś tam coś tam cyk zapadnia

No i potem za parę dni usiadłam i napisałam resztę tego wiersza, który jest smutny i trudno mi się pisało, chociaż krótko. Nie poprawiałam go później, tylko mówię Filipowi: „No, napisałam wiersz o tym, co mnie boli na granicy polsko-białoruskiej”. I on na to, aha no dobrze.

Potem przyjechał jakiś facet i mi tę komodę otworzył, zdejmując skrzydła. W środku małego faktycznie były klucze, które wyglądają jednako, ale są trochę różne i niedobrze jest ich używać.