Ludzie w strażackich kaskach mają dzisiaj wolne

z moją śmiercią zgiń, ziemio, w płomieniach

na bar­kach pod­la­sia obo­zem się kła­dę!
wszy­scy to jeden i ten sam snop.

Swe­to­niusz opi­sał, lecz wła­śnie on dzier­żył
pochod­nię, to on miał w gar­ści wiatr.

sunie­my powo­li, powo­li do przo­du:
Cir­rus fibra­rus, Cumu­lus humil­lis.

o któ­rej godzi­nie prze­biegł po nas tętent,
a ilu zosta­nie pod brzusz­kiem?

kamieniarz I

pro­boszcz puch­nie jak balon. orzeł pła­cze,
gdy my pła­cze­my. dla­te­go zry­wa­my się z przy­rki,

lek­ką dło­nią mar­ku­jąc pod­pis? w par­ku grze­bią
liście. zgod­nie stwier­dza­my, że z liści scho­dzi skó­ra.

jeste­śmy pra­wie na miej­scu. on był kwar­co­wym homa­rem,
wspi­na­ją­cym się po ścia­nie jak pod szczu­pły szczyt.

teraz jest stu­let­nim żół­wiem. wpusz­cza nas, ale nic
nie mówi, zanie­chał mowy, tak jak moż­na zanie­chać się.

nie poka­żę wam języ­ka, nie prze­tłu­ma­czę zaklęć.
w kie­sze­niach ciu­ła kamycz­ki. kar­mi nimi wró­ble.

wesołe miasteczko

gdy mia­sto śpi, drze­wa zbli­ża­ją się do sie­bie,
miz­drzą. po wszyst­kim wypusz­cza­ją źró­dło.
poli­cja w tym cza­sie spo­rzą­dza pro­to­kół:

nie­bo to zbyt duży mun­dur, bóg się wpraw­dzie
topi, wciąż musi salu­to­wać, strą­cać samo­lo­ty.

gniaz­do może­my uwić w ustach, scho­wać się
w środ­ku, ale to wła­śnie ucho jest naj­czul­szym
punk­tem – trosz­kę zagil­go­cze i zje­dzie­my po szyi…

dotknij tyl­ko tych mięk­kich kulek!