Pomyśl ciało jako czółno, które płonie

1

ludzie w stra­żac­kich kaskach mają dzi­siaj wol­ne

o, pięk­ne ple­cy i ich chłon­ne pory uro­dzaj­nej wio­sny!
wasze pole to kadłub, z któ­re­go wyro­sną sło­necz­ni­ki,
a w któ­rych będzie­my się tarzać.

tam­te­go roku zapo­dzia­li­śmy zatycz­kę i woda pode­szła pod blo­ki
tak wyso­ko, że miesz­kań­cy zarzu­ci­li węd­ki przez okna. okno
po oknie, pię­tro po pię­trze. pusz­ce od kon­ser­wy przy­by­wa
nie­do­pał­ków. opróż­nio­no już każ­dy kan­to­rek.

plener to rzucony na oparcie płaszcz

karo­li­nie

ram­pa odcu­mo­wa­na, żagiel posta­wio­ny.
mówisz, że tutaj jeste­śmy tyl­ko parą

zna­jo­mych sobie ludzi, więc kła­dzie­my się do poło­wy,
spodnie zdej­mu­je­my do poło­wy. kula na smy­czy,

pies ma paste­rza, kowa­dło cho­dzi po grzbie­cie
i nawo­łu­je wiatr. prze­sta­wiam gniaz­do w kądziel

two­ich wło­sów. gniaz­do w łonie tuka­na.
jak wkrę­cić się w pokład i roz­ło­żyć koc,

poka­zać ci nasze pali­ki?

drobne

koszul­ce narzu­co­nej na biu­ro­wiec słoń­ce masu­je ple­cy,
księ­życ grze­bie w brzu­chu, dach żąda pod­ło­gi. ska­cze­my

przez bia­łą futry­nę. kula krę­ci się w koło kuli.
moją ska­łę owi­ja­my na most­ku. bio­rę jeden koniec

i idę po sznur­ku, na spru­cie,
przed sie­bie, wra­cam.

kie­dyś, w tym samym miej­scu, pani Matyl­da, mło­do­cia­na
recep­cjo­nist­ka, trze­pa­ła kie­sze­nie – tak pozy­ski­wa­ła drob­ne.