Pomyśl ciało jako czółno, które płonie

1

ludzie w strażackich kaskach mają dzisiaj wolne

o, piękne plecy i ich chłonne pory urodzajnej wiosny!
wasze pole to kadłub, z którego wyrosną słoneczniki,
a w których będziemy się tarzać.

tamtego roku zapodzialiśmy zatyczkę i woda podeszła pod bloki
tak wysoko, że mieszkańcy zarzucili wędki przez okna. okno
po oknie, piętro po piętrze. puszce od konserwy przybywa
niedopałków. opróżniono już każdy kantorek.

plener to rzucony na oparcie płaszcz

karolinie

rampa odcumowana, żagiel postawiony.
mówisz, że tutaj jesteśmy tylko parą

znajomych sobie ludzi, więc kładziemy się do połowy,
spodnie zdejmujemy do połowy. kula na smyczy,

pies ma pasterza, kowadło chodzi po grzbiecie
i nawołuje wiatr. przestawiam gniazdo w kądziel

twoich włosów. gniazdo w łonie tukana.
jak wkręcić się w pokład i rozłożyć koc,

pokazać ci nasze paliki?

drobne

koszulce narzuconej na biurowiec słońce masuje plecy,
księżyc grzebie w brzuchu, dach żąda podłogi. skaczemy

przez białą futrynę. kula kręci się w koło kuli.
moją skałę owijamy na mostku. biorę jeden koniec

i idę po sznurku, na sprucie,
przed siebie, wracam.

kiedyś, w tym samym miejscu, pani Matylda, młodociana
recepcjonistka, trzepała kieszenie – tak pozyskiwała drobne.