Kochanka Norwida

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki to bez wątpienia jeden z najwybitniejszych poetów języka polskiego. Laureat Nagrody Nike oraz dwukrotnie Nagrody Literackiej Gdynia stworzył na przestrzeni ponad dwóch dekad poezję wyjątkową i nie do podrobienia. Opierając się na jakże trudnej liryce barokowej, udaje mu się mówić o sprawach najistotniejszych (śmierć, wojna, poszukiwanie języka, mitologia dzieciństwa, tożsamość pogranicza).

Autor tomu „Imię i znamię” posługuje się jako jedyny w sposób wyjątkowy językiem chachłackim, czyli polsko-ukraińską gwarą występującą we wschodniej Polsce. Dzięki temu jego poezja nacechowana jest wyjątkowością miejsca i czasu, w którym przyszło mu się wychowywać. Nie jest to liryka łatwa do odbioru, ale potrzebna, bo jak żadna inna stanowi dowód, że możliwy jest dialog między kilkoma narodami i to dialog nie polityczny czy społeczny, ale właśnie poetycki.

W tym roku obserwowałem występy Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego na festiwalu literackim we Lwowie. Odbiór jego poezji (słuchało go prawie dwustu odbiorców) dobitnie pokazuje, że jest to jeden z najlepszych ambasadorów polskiej poezji za granicą. Także bez wątpienia jest Dycki jako ambasador konstruktorem dialogu między Polską i Ukrainą, bo jak nikt inny, on wychowany na przemyskiej ziemi, rozumie na czym dialog ten powinien polegać.