
Być psem i kością poezji
nagrania / Stacja Literatura Ilona Witkowska Kira Pietrek Maja StaśkoSpotkanie autorskie “Być psem i kością poezji” z udziałem Kiry Pietrek, Ilony Witkowskiej i Mai Staśko w ramach festiwalu Stacja Literatura 21.
WIĘCEJRecenzja Mai Staśko z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
I
To poezja bardzo osobista, miejscami nadosobista. To jakby przechadzać się po rodzinnym cmentarzu Dyckich, Ilnickich, Hryniawskich, bez przerwy i w kółko, zatrzymując się co jakiś czas, co jakiś czas przyspieszając. Tylko że wśród nagrobków brak tego najważniejszego. On sam, póki żyje, nie ma racji bytu. Istnieje tylko w odniesieniu do innych, jeśli w ogóle istnieje. Podsuwa albumy rodzinnych fotografii z wyciętą własną twarzą. Zanika pod naporem tłumów duchów, które go otaczają. A tak naprawdę chodzi tylko o niego. Tego, którego jeszcze nie ma (bo wciąż jest).
II
Powtarza jeden wiersz tak długo, aż słowa pozbędą się swoich sensów, zaczną żyć własnym życiem, łączyć się ze sobą, zmieniać miejsca. Każda kolejna wersja ociera się o bełkot, ale zawsze ma swój sens. Nowy i wciąż trudny, bo przecież jednak stary.
III
To wiersze, które trzeba przeżyć (Zamienię siebie na ciebie i ciebie na siebie, niczego nie obiecując). Najlepiej wczesnym rankiem, kiedy umysł nie uwolnił się jeszcze od prymatu snu. Ze snu własnego przejść w sen jego natrętny, maniakalny sen człowieka uzależnionego. Bo z tomiku na tomik tych uzależnień jest coraz więcej. Co gorsza, te stare bynajmniej nie zanikają. Barwne projekcje całkowicie podporządkowują sobie myślenie. Oto mały pastuszek z koszykiem jabłuszek od Lubuni Hryniawskiej dokarmia wszystkie wyimaginowane psy; pada śnieg, a z daleka toczy pianę z pyska wściekły pies, z którym chłopiec dzieli miskę pełną strawy (choćby kamyczek). I tak dalej.
IV
Przypis sporo komplikuje. Już sam status ontologiczny przypisującego (co? komu?) może wzbudzać podejrzenia. Bo znów go tu nie ma. Zebrała się cała rodzina, a on gdzieś z góry/z dołu dokładnie ją opisuje. Kronikarz lokalnych dziejów, miejscowy Gall Anonim.
V
Przypis sporo komplikuje. Jak to jest z tymi cyklami i tytułami? Jak rozróżnić tytuł cyklu od tytułu utworu? Czy jest między nimi jakaś różnica? Może właśnie nie ma? Może tu jest 14 cykli? Czy cykl może zawierać jeden utwór? Chyba nie. Ale może może?
VI
Jego język jeszcze nigdy nie był tak nieprzezroczysty. Wszystko przez ojca, który debiutuje w tej poezji. Jego chachłackie szczekanie to pierwszy język Dyckiego (jedzą ze wspólnej miski pełnej strawy). Wujkowa staropolszczyzna miesza się z ojcowską ukraińską naleciałością i współczesną polszczyzną potoczną. Dycki pogłębił specyficzny styl poprzednich tomików poprzez powrót do korzeni, do samych początków. Obok złożonej, chorej matki pojawia się nie mniej złożona figura wściekłego psa ojca, z którym syn zerwał wszystkie kontakty. A teraz wreszcie odnawia.
VII
Dużo tu historii, nie tylko tej prywatnej, ale także narodowej, etnicznej. Deportacje, rozstrzelania, granaty, pożary współistnieją z kinem erotycznym, miłością, ciałem. Pokolenia Dyckich zrzuciły własne dzieje na barki potomka pozostawiły mu podskórne, bolesne znamię i dwuczłonowe nazwisko. Jego jest już tylko imię. Imię nadane przez matkę.
VIII
Poezja służy tu już tylko do przechowywania imion. Wiersze to nekrologi skrupulatnie zamieszczane w gazetach codziennych, które następnego dnia lądują w śmietniku (heja hej wszystko przemija nawet ty i ja). Wiersze służą już tylko umarłym. Dlatego Dycki został poetą (współczesnym).
IX
Dycki imienia nie ma. Imię ma jego matka Stefania, babcia Lubunia i Jasiejo, Jasiusio, Jasieczko. On imię miewa, za każdym razem inne. Wybiera w zależności od sytuacji. Lub pozbawia się go całkowicie. Gall Anonim. Choć to też jakieś imię/imiona (których ma wiele).
X
(Wciąż szukam formy, żeby o nim pisać. I ciągle mi się wymyka. I zostaję sama z tymi obsesjami. Bez żadnej pomocy. Rozczłonkowana.)
Krytyczka literacka, doktorantka interdyscyplinarnych studiów w Instytucie Filologii Polskiej UAM. Współpracuje m.in. z „Ha!artem”, „Wakatem”, „Przerzutnią” i „EleWatorem”. Zajmuje się najnowszą poezją.
Spotkanie autorskie “Być psem i kością poezji” z udziałem Kiry Pietrek, Ilony Witkowskiej i Mai Staśko w ramach festiwalu Stacja Literatura 21.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie “Na scenie czy w polu?”
WIĘCEJRozmowa Mai Staśko z Jakobe Mansztajnem. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJRozmowa Mai Staśko z Kamilą Janiak. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie „Jeszcze jedna dyskusja o parytetach”.
WIĘCEJRozmowa Mai Staśko z Iloną Witkowską. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJRozmowa Mai Staśko z Piotrem Przybyłą. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJSzkic Mai Staśko o poezji Macieja Taranka. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJSzkic Mai Staśko i Dawida Kujawy o poezji Dawida Mateusza z tomu Stacja wieży ciśnień. Prezentacja w ramach cyklu tekstów zapowiadających antologię Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski, która ukaże się w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie „Formy zaangażowania”, towarzyszącej premierze antologii Zebrało się śliny, która ukaże się niebawem w Biurze Literackim.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie „Nowy (polski) głos w Europie”.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie “Krytyka krytyki”.
WIĘCEJRecenzja Mai Staśko towarzysząca premierze drugiego wydania książki Justyny Bargielskiej Bach for my baby.
WIĘCEJEsej Mai Staśko, który ukazał się w 2011 roku w gazecie festiwalowej „Poznań Poetów”.
WIĘCEJGłos Mai Staśko w debacie “Biurowe książki roku 2013”.
WIĘCEJEsej Mai Staśko o twórczości Andrzeja Sosnowskiego.
WIĘCEJEsej Mai Staśko towarzyszący premierze książki dwanaście wierszy w kolorze Krystyny Miłobędzkiej.
WIĘCEJEsej Mai Staśko towarzyszący premierze książki Furia instynktu Janusza Styczenia.
WIĘCEJ<
Recenzja Dominiki Kijek z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, która ukazała się 23 grudnia 2014 roku na stronie ArtPapieru.
WIĘCEJRecenzja Dominiki Kijek z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Marcina Sierszyńskiego z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Arkadiusza Morawca z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Anna Kałuży z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Grzegorza Tomickiego z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Grzegorza Tomickiego z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Justyny Sobolewskiej z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJEsej Marcina Jurzysty towarzyszący premierze książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Pawła Bernackiego z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRecenzja Piotra Śliwińskiego z książki Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego.
WIĘCEJRozmowa Krzysztofa Hoffmana z Marcinem Jurzystą o książce Imię i znamię Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, która ukazała się nakładem Biura Literackiego 29 września 2011 roku.
WIĘCEJ