Szymon Słomczyński, Nadjeżdża

Szymon Słomczyński podpina się do języka jak do prądu. Uruchamia domino – jedne słowa przywołują następne na zasadzie dźwiękowych lub znaczeniowych skojarzeń. Asocjacje następują przypadkowo, a kompulsywny zapis obejmuje wszystko: doświadczenia egzystencjalne – cielesność, duchowość, analizę rzeczywistości i drobiazgowe badanie możliwości języka. Słomczyński przepuszcza przez swoją wrażliwość świat i jest w stanie przetworzyć go na dowolnym poziomie. Jeśli się zatrzymuje to tylko po to, żeby nabrać powietrza i zaatakować jeszcze mocniej. Podmiot opowiada nam swoje życie w formule popsutych, rozbitych, jątrzących niby-relacji. To dynamiczne, silnie porwane teksty – czasem trzymające pion, czasem rozmywające się, puszczone. Na marginesie zabawy językiem, niektóre wiersze osiągają punkt ciężkości w skondensowanym obrazie, sugestywnej metaforze, jak w wierszu „Daj się prowadzić”: (…) „mężczyzna z walizką/ czeka na pociąg w szpitalnym pokoju,/ a błyskawica na chwilę oświetla/ jego szarą twarz, wydrapane oczy./ Zza nich wyziera zupełnie nagi tynk,/ tak jakby ściana chciała nas obejrzeć”.