O Poprawinach

Ściśle tajna jest poezja Julii Szychowiak, a w związku z tym – niejako z konieczności, ale konieczności ujarzmionej do granic pre-medytacji – źle zaadresowana. Najściślej tajne stara się być w niej przemijanie: adresat – rozmazany, nieczytelny wręcz – myli się z nadawcą, raz po raz zamieniając się z nim miejscami. Bezdyskusyjnie jest w (na?) “Poprawinach” ktoś, kogo czytelnik nie może do końca, w całości spotkać, gdyż ów ktoś rodził się wcześniej, w paroksyzmie dnia poprzedniego, na granicy urwania filmu, gdy mowy nie było o jakimkolwiek zapisie. Ten rodzaj poetyckiej wrażliwości potrafi urzekać, tym bardziej, że nie stara się tego robić nachalnie, a jedynie skromnie, ostrożnie, świadom swego zadania, sygnalizuje, że jutro będzie gdzie indziej.

Adam Grzelec

Poezji Julii Szychowiak towarzyszę od paru lat. Dzięki temu udało mi się być świadkiem jej dojrzewania, i to w zaskakującym dla mnie kierunku. Jeśli przykładaćby miarę “pokoleniowości”, Julia Szychowiak podąża w całkiem inną, własną stronę. Ponad gadatliwość, erudycyjne popisy, czy kontekstualność dla “pokazania się”, przedkłada ścieżkę o wiele trudniejszą, i dla siebie, i dla czytelnika. Mówi bowiem z trudem, oszczędza słowa, zapisuje jedynie to, co konieczne. Zawsze po swojemu, zawsze z poczuciem – u mnie, czytelnika – że inaczej nie można, że pisać trzeba jedynie to, co niezbędne, co jest świadectwem egzystencjalnych zmagań utrwalonych w języku. Albo inaczej: językowych zmagań o danie świadectwa trudom istnienia.

Roman Kaźmierski

To eleganckie wiersze, szyte na miarę. Schludne, zręczne. Niosą ciekawe obrazy i dysponują rozsądną ilością słów. Jest tu wszystko na medal: metafora, ale nie rozpustna, niedopowiedzenie, ale i sens w wierszu. Słuchowisko i seans filmowy. Jestem bardzo ciekawa książkowego debiutu Pani Szychowiak.

Agnieszka Wolny-Hamkało