O Pełnym morzu

Tom równie udany co trzy poprzednie. Niełatwy w lekturze, choć wcale nie z powodu zawiłej składni, skomplikowanych metafor bądź erudycyjnych odniesień. Kłopot z odbiorem tych wierszy polega na ich upartym minimalizmie – Bonowicz świadomie unika ciągłości wywodu i daje czytelnikowi fragmenty, które przy pierwszych lekturach wydają się do siebie nie pasować. Wiersze są krótkie, ale pisane wyraźnie na dłuższą metę: jedną ze wspanialszych rzeczy, jakie odnajduję w książkach Bonowicza, jest umiejętność językowej kondensacji. Z tymi wierszami trzeba się zżyć, trzeba pozwolić im rozbrzmiewać w języku. Efekt gwarantowany: powoli wyłania się opowieść, buduje dramat, obrazy nabierają wyrazistości i pełniejszego znaczenia.

Nie zdziwiłbym się gdyby uznano ją za najciekawszy zbiór poetycki roku – to wiersze zupełnie wyjątkowe, zyskujące w miarę czytania i pozostające z czytelnikiem na dobre.

Jacek Gutorow

Pełne morze to strefa, gdzie oprócz życia i śmierci, żadne inne władze nie sprawują zwierzchności. Gdzie panuje wolność żeglugi, odkrywania i budowania wysp. Gdzie, wbrew międzynarodowym konwencjom, zawierają się również morza terytorialne i wody wewnętrzne. “To przestrzeń dla śmiałych, miejsca dla odważnych. Dla tych, którzy naprawdę wierzą”.

Jarosław Borowiec

Wojciech Bonowicz uprawia poezję religijną w najlepszym tego słowa znaczeniu. Widać to zarówno w biblijnej symbolice, jak i w strukturze jego wierszy, będących nowoczesnym wariantem przypowieści – zaszyfrowanej, fragmentarycznej, pozbawionej morału. Bonowicz nawiązuje do głównego nurtu polskiej poezji powojennej, która parabolę ceniła bardzo wysoko. A że korzysta przy okazji ze środków poetyckiej awangardy, czytając jego wiersze, stale balansujemy pomiędzy tym, co wspólne i znane, a tym, co jednostkowe i ciemne, między opowieścią a milczeniem, stałym lądem a pełnym morzem.

Dariusz Sośnicki

Piękno tych wierszy jest przede wszystkim pięknem skupienia i samoograniczenia, elipsy i niedopowiedzenia, metafory i wieloznaczności. Bonowicz nie lubi nadmiaru bezpośrednio nazwanych wzruszeń i nadmiaru intelektualnych spekulacji. Notuje to, co zobaczone, dotknięte, posłyszane, pomyślane. Montuje własne i cudze wrażenia, głosy, doświadczenia. Ostateczne wnioski zazwyczaj zawiesza, wzywając czytelników do ich sformułowania.

Marian Stala

Wojciech Bonowicz pisze tylko o poważnych sprawach. Poezja nie jest dla niego zabawką, za pomocą której można wypowiedzieć kilka błahych spraw. Proszę się jednak nie obawiać. W jego książkach nie ma nachalnego moralizatrostwa ani wyniosłości. To twórczość spokojna i cicha. Nie czyta się tych wierszy z przyjemnością, bo nie po to one powstały. Czyta się je po to, żeby odpowiadać sobie na kwestie podstawowe.

Piotr Kępiński

Z jednej strony “pełne morze”, z drugiej “niebo, które nas wszystkich pochłonie”. Czysty suspens.

Kuba Mikurda