O wierszach Rafała Skoniecznego

Intrygujące podobieństwo formalne łączy wiersze Rafała Skoniecznego z poezją Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Tak jak u autora Poezji jako miejsca na ziemi, u Skoniecznego niepodzielnie króluje pseudosonet z dającymi się łatwo wyróżnić lejtmotywami tematycznymi i brzmieniowymi. W płynny sposób przechodzą one z wiersza do wiersza, dając im siłę zaklęć, a w planie fabularnym budują podzieloną na części opowieść. Jednak o ile w świecie przedstawionym Dyckiego dominuje rzeczywistość steatralizowana, która przedstawiona zostaje w boleśnie ironiczny sposób, to u Skoniecznego na plan pierwszy wybija się melancholia biorąca początek z poczucia utraty. Lęk i niespełnienie pojawiają się jako delikatnie akcentowane elementy tła, nigdy w sposób dosłowny. W tej poezji w ogóle nie ma nic oczywistego – następujące po sobie obrazy łączy porządek logiczny, ale jest to raczej logika głębokiej metafory, niż prosta relacja wynikania.