Teoria wiecznych powrotów, Pierwszy film karate

Teoria wiecznych powrotów

dobierają się do mnie zamierzchłe sny
pochowane w niegdyś zamieszkanym domu
blisko płynnej granicy ze wschodem
bowiem Bug płynie trochę z boku omija bloki

urząd gminy nawet kościół za to przecina trawę
i drzewa bliżej mu do nerek niż do serca
jeśli już mam mówić obrazowo Bug to rzeka troskliwa
zaopiekowała się twoim młodym ciałem

i zegarkiem który o ile się nie mylę był pożyczony
dzisiaj się nie martwię o czas wyrwany z pustki
ani o twoje imię przyczepione do ryby

Bóg raczy wiedzieć które imię do kogo należy
a które pochłania w swej troskliwości nurt
albo tylko pożycza na zawsze

Chronologicznie pierwszy tekst z Antologii. Latem 2005 roku jechałem autobusem z Olsztyna do Małkini. W Ostrowi Mazowieckiej jest długi postój. Poszedłem więc do Kondzia Szadkowskiego, żeby przeczekać te pół godziny. Okazało się, że Kondzio przywiózł z Poznania Włóczęgów Dharmy Kerouaca. Pożyczyłem książkę i następnego dnia pojechałem rowerem nad rzekę. Do chlebaka zapakowałem lekturę i butelkę sophii. Wszystko się zgrało. W notesie zapisałem pierwszy szkic sonetu. Przeczuwałem, że to będzie coś większego. Sporo fragmentów z Kerouaca przepisałem do zeszytu z myślą, że wykorzystam je u siebie. Potem się rozmyśliłem. Włóczędzy Dharmy to moja ulubiona książka.

Pierwszy film karate

w fińskim istnieje 28 określeń na kaca
ciekawe ile jest określeń na cug
który podobno przyszedł do nas z Niemiec
podczas gdy pierwsze filmy karate

kręciły kobiety i zdaje się że tylko je
to kręciło dopiero potem mężczyźni wymyślili
prawdziwe ciosy poniżej pasa wykręty i uniki
sekretne style w tym żurawia

dopiero potem mężczyźni zaczęli mieszać
vermouth z wszelakimi sokami i odnaleźli oko
opatrzności w encyklopedii masonów

nie po to wychylamy się na ulice i zasilamy
skórzane kanapy w Czarnym Kocie nie po to
pani za nami wybiega panowie a za specjale

O kacu i filmach karate dowiedziałem się od Grześka Bukłahy. Prawda czy nie, brzmi nieźle. W owym czasie była w Olsztynie knajpa Czarny Kot, taka elegancka. Poszliśmy do niej z Kondziem i Pawłem Czarkowskim, bo chłopaki wtedy jeszcze studiowali w Olsztynie. Byliśmy w wybornych humorach i postanowiliśmy nie zapłacić za te bodaj sześć specjali, które wypiliśmy. Nie wiem, czemu piliśmy akurat specjale. To nie jest dobre piwo i wcale nie takie tanie w knajpie. Byliśmy już na zewnątrz, kiedy wybiegła za nami młoda barmanka i niemal płacząc wypaliła: panowie, a za specjale? To było to! A no tak, specjale – ktoś z nas powiedział i wróciliśmy pokornie zapłacić za wypite piwo. Długo jeszcze ciągnęła się za nami ta znakomita fraza. Nie wiem, czy Czarny Kot jeszcze jest. Nie potrafiłbym już chyba do niego trafić.