Czym jest pustka

Marcin Bies, wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest złym duchem poezji, zaś jego wiersze nie wywołują przerażenia wśród bogobojnych czytelniczek. Powiedziałbym raczej, że jest uświadomionym, zdystansowanym, ale też nieco zaniepokojonym komentatorem iluzorycznej projekcji tak zwanego “życia”. Bies usiłuje powiedzieć, że to, co widać, jest tylko rusztowaniem wokół “pustki”. Czym jest pustka? Czy jest prawdziwa? Te kilkanaście wierszy to w większości błędne koła jaźni i języka uwikłanego w grę paradoksów. Sens “przewala” się przez zdania jak fala w dominie i pokątnie prowadzi do punktu wyjścia, czyli niewiedzy. Odbicia w lustrze? Pustki? Ilekroć kręcę się po błędnych osiach tych wierszy, przypominam sobie słowa Piotra Marka: “Zielona piana, różowy dym/ stereo video, małpi hymn”. Bies śpiewa jakby tę samą piosenkę, z podobną miksturą kpiarstwa i srogiej powagi. Ostatecznie przecież “zbyt bytu” wcale nie jest śmieszny. Autora nie wolno kochać. Należy się go bać. W końcu nazwisko zobowiązuje.