O Atrapizmie

Mar­cin Atra­pi­sta podą­ża dro­gą wyty­czo­ną przez tych, któ­rym nie­na­wist­na jest tyrań­ska wła­dza – i wszech­obec­ność – rze­czy­wi­sto­ści. Wśród poprzed­ni­ków tego poety znaj­du­ję więc Giam­bat­ti­stę Pira­ne­sie­go i Ludwi­ka Bawar­skie­go, Fran­za Kaf­kę i Pur­se­war­de­na – ukry­te­go boha­te­ra jed­nej z powie­ści Law­ren­ce­’a Dur­rel­la, któ­ry odkrył, że praw­da i fak­ty to poję­cia mają­ce cał­ko­wi­cie roz­łącz­ny zakres zna­cze­nio­wy (skąd­inąd rów­no­le­głe doko­na­li tego odkry­cia Tol­kien oraz Dick). „Wszyst­ko jest nie­praw­dzi­we, ale jest real­ne” – mógł­by zatem powtó­rzyć za Pur­se­war­de­nem ów fan­to­ma­tycz­ny feno­me­no­log. Ja się z tym zga­dzam; pro­blem jest tyl­ko jeden: nie obno­ście się z tą praw­dą na uli­cy! Przy­ła­pie­cie świat na gorą­cym uczyn­ku!

Marek K. E. Baczew­ski

Mar­cin Bies, wbrew pierw­sze­mu wra­że­niu, nie jest złym duchem poezji, zaś jego wier­sze nie wywo­łu­ją prze­ra­że­nia wśród bogo­boj­nych czy­tel­ni­czek. Powie­dział­bym raczej, że jest uświa­do­mio­nym, zdy­stan­so­wa­nym, ale też nie­co zanie­po­ko­jo­nym komen­ta­to­rem ilu­zo­rycz­nej pro­jek­cji tak zwa­ne­go „życia”. Bies usi­łu­je powie­dzieć, że to, co widać, jest tyl­ko rusz­to­wa­niem wokół „pust­ki”. Czym jest pust­ka? Czy jest praw­dzi­wa? Te kil­ka­na­ście wier­szy to w więk­szo­ści błęd­ne koła jaź­ni i języ­ka uwi­kła­ne­go w grę para­dok­sów. Sens „prze­wa­la” się przez zda­nia jak fala w domi­nie i pokąt­nie pro­wa­dzi do punk­tu wyj­ścia, czy­li nie­wie­dzy. Odbi­cia w lustrze? Pust­ki? Ile­kroć krę­cę się po błęd­nych osiach tych wier­szy, przy­po­mi­nam sobie sło­wa Pio­tra Mar­ka: „Zie­lo­na pia­na, różo­wy dym/ ste­reo video, mał­pi hymn”. Bies śpie­wa jak­by tę samą pio­sen­kę, z podob­ną mik­stu­rą kpiar­stwa i sro­giej powa­gi. Osta­tecz­nie prze­cież „zbyt bytu” wca­le nie jest śmiesz­ny. Auto­ra nie wol­no kochać. Nale­ży się go bać. W koń­cu nazwi­sko zobo­wią­zu­je.

Rafał Sko­niecz­ny

Co we mnie zosta­ło po prze­czy­ta­niu wier­szy z arku­sza Atra­pizm Mar­ci­na Bie­sa? Ano nic; pust­ka. Niech Pań­stwo jed­nak nie myślą, że te utwo­ry nie wywar­ły na mnie kom­plet­nie żad­ne­go wra­że­nia – wręcz prze­ciw­nie. Bies to słow­ny żon­gler, bar­dzo czu­ły na fałsz. Rze­czy­wi­stość, w któ­rej poru­sza się pod­miot tych wier­szy, peł­na jest puła­pek. Tytu­ło­wy atra­pizm jest wszech­obec­ny. Pod­miot zręcz­nie dema­sku­je każ­dą for­mę zakła­ma­nia – cudze­go, ale przede wszyst­kim wła­sne­go. Ta pust­ka, któ­ra we mnie zosta­ła, nie jest przy­jem­na. Ta pust­ka mi doskwie­ra, wier­ci dziu­ry w ser­cu. Pole­cam wszyst­kim.

Sła­wo­mir Elsner