shadowplay

shadowplay

pierw­szy w tym roku śnieg, kawa sypa­na, czar­na, amfa.
nie ma zjeż­dża­nia z gór­ki, chłop­czyk ma karę tej zimy.
dziś zjeż­dża z Tobą ktoś inny, ja liczę śnieg, śli­nię pal­ce,
doty­kam zimy, gdzieś w niej jesteś Ty. zama­rza­ją cie­nie

pają­ków spod lodów­ki. kara przyj­dzie też następ­nej zimy.
i jesz­cze następ­nej. pierw­sza w życiu kawa, pierw­sza
kobie­ta, miłość w małym mie­ście, nie ma co sypać popio­łu
na kolej­ną zmarszcz­kę. chłop­czyk bie­rze amfę, dotknię­cie

doty­czy innych dzie­ci. karę przyj­mu­je się jak suchy chleb
albo amfę z domiesz­ką jarze­niów­ki. sło­dzisz czy odcho­dzisz?
wybór jako gra w bier­ki. kara jako kar­ma, na domiar bra­ku
sub­sty­tut nad­mia­ru, pierw­szy w tym roku śnieg, kawa, amfa.

No więc wsta­łem rano, na pew­no rano, bo byłem jesz­cze znie­czu­lo­ny doświad­cze­nia­mi nocy. Z kim ją spę­dzi­łem? Czy bodaj nie z Rysiem Teo­lo­giem, któ­ry usi­ło­wał wyka­zać wyż­szość albu­mu Clo­ser nad Unk­nown Ple­asu­res? I kto miał rację? Czy bodaj nie ja, sko­ro zacię­ta pły­ta nada­wa­ła bez koń­ca tą samą fra­zę Sha­dow­play: „To the cen­ter of the city in the night, waiting for you?” Cyk – cyk, i zno­wu: „To the cen­ter of the city…” Przy czym była to jed­na z póź­niej­szych wer­sji pio­sen­ki, z cha­rak­te­ry­stycz­nym, pun­ko­wo prze­ste­ro­wa­nym woka­lem. No więc wsta­łem, cho­ciaż zanim wsta­łem, patrza­łem w sufit i oswa­ja­łem z atra­pą poko­ju, przy­kry­ty atra­pą koł­dry i zasta­na­wia­łem się, któ­ry z sub­sty­tu­tów speł­nie­nia pozo­stał na suto zasta­wio­nym wczo­raj sto­le. Ale nie chcia­ło mi się jesz­cze wsta­wać. Tak samo, jak nie chcia­ło mi się iść spać, cho­ciaż jeśli miał­bym wybie­rać, gdzie iść, to wła­śnie gdzieś tam, tak być może pomy­śla­łem. Byłem sam. Spo­glą­da­łem w sufit, na któ­rym świa­tło­cień zda­wał się nama­wiać do pod­ję­cia jakiejś aktyw­no­ści. Zatem odwró­ci­łem wzrok w kie­run­ku sto­łu. Na sto­le dużo pustych naczyń, ale mię­dzy nimi rów­nież peł­ne oraz inne rze­czy. To była kolej­na rocz­ni­ca moich uro­dzin i czu­łem się lek­ko wzru­szo­ny, ponie­waż każ­dy chło­piec odczu­wa pew­ne napię­cie w tym dniu. A jak on nad­cho­dzi, to marzy, żeby nikt nie przy­szedł. Co zresz­tą z regu­ły oka­zu­je się być mrzon­ką. Zatem wsta­łem i posze­dłem do kuch­ni. W przed­po­ko­ju zauwa­ży­łem śla­dy łapek, co ozna­cza­ło, że kot­ka Mali­ka grze­ba­ła w kiblu. Zza drzwi dru­gie­go poko­ju sły­chać było dźwięk ude­rza­nia pal­ca­mi w kla­wia­tu­rę kom­pu­te­ra.

No i w kuch­ni sta­ło się coś dziw­ne­go, bo poczu­łem zapach. Okno było uchy­lo­ne i pach­nia­ło zimą. Bar­dzo inten­syw­nie, za bar­dzo. Więc sta­łem, wącha­łem, do tego padał śnieg, pierw­szy, jaki zauwa­ży­łem w tym sezo­nie. Wszyst­kie naj­pięk­niej­sze zapa­chy to zapa­chy utra­ty. Śnieg był obfi­ty, gru­bo cio­sa­ny. Zapa­rzy­łem kawę. Otwo­rzy­łem okno na oścież. Pośli­ni­łem palec. Wysta­wi­łem na zewnątrz. Płat­ki przy­kle­iły się.
Resz­tę wyssa­łem z pal­ca, jesz­cze zapu­ka­łem do drzwi, zapy­ta­łem:
– Mać­ku, masz poży­czyć na pięć minut bank­not?
– Mar­cin, prze­pra­szam, nie mam – odpo­wie­dział Malik.

No i wró­ci­łem do atra­py poko­ju, wzią­łem zdję­cie minio­nej miło­ści, zwi­ną­łem w rulo­nik i tak dalej.