O wierszach Marcina Biesa

Wściekłość i labirynt – pomyślałem w pierwszej chwili. Jednak raczej zgorzknienie i schody, bo forma poetycka wznosi się tu i opada, a to, co brałem za wściekłość czy bunt, okazuje się irytacją zmieszaną z rozczarowaniem. O labiryncie myślałem przy fragmentach, w których rosło napięcie między piętrzonymi znaczeniami – z kolejnej matrioszki wyskakiwało coś zaskakująco niematrioszkowego, a z lustra wyłaziło inne lustro, z którego itd. To jest u Biesa ciekawe: bezpośredniość i rzeczowość błyskawicznie dążą do symbolu czy przypowieści, narracja zamienia się w małą dysertację filozoficzną. To jest poeta, który docieka i analizuje, nieufnie przygląda się słowom i tak zwanej “reprezentacji”. Coś jest za słowem i za jego chęcią reprezentowania. I w te szczeliny nieufnie zagląda podminowany bohater. W te szczeliny próbuje się wpuścić więcej światła, śledząc grę pozorów i ruch atrap.