O Drażniących przyjemnościach

Krzysztof Jaworski: jednoosobowy piracki slup krążący po wodach polskiej poezji. Nie łupi bogatych (choć pewnie by mógł) ani nie obdarowuje biednych (to zbyt patetyczne). Regularnie narusza terytoria morskie Federacji Wzniosłych i Niezłomnych, żeby mącić jej fale za pomocą np. bomby fizjologicznej albo roztworu świętokrzyskiego hiperrealizmu i nihilizmu (to już dwadzieścia lat w służbie utrzymywania środowiskowej homeostazy!). Z zardzewiałą finką w jednej dłoni, z zawsze gotowym do strzału długopisem “Zenith 5” w drugiej. Z wizerunkiem Chesty Morgan na fladze, która – jeśli przyjrzeć się jej pod odpowiednim kątem – ukazuje trupią czaszkę i dwa skrzyżowane piszczela. “Nasze życie nie jest ani lepsze, ani gorsze niż życie insekta”. Żadnych złudzeń. Krzysztof Jaworski.

Grzegorz Hetman

Zastanawiam się, czy wydanie wierszy zebranych nie zaprzecza w jakiejś mierze ogólnej strategii Krzysztofa Jaworskiego jako autora, który do tej pory dosyć skutecznie neutralizował zadęcie i patos wielkich instytucji kultury. Oczywiście antologie poetyckie już od połowy lat 90. przestaliśmy uważać za synonimy orderów dla uznanych twórców. Niemniej jednak, ta sprzeczność, jaka kryje się między założeniem projektu podsumowującego i całościowego, a jego realizacją w kształcie narzuconym przez wiersze autora Kameraden, warta jest, jak sądzę, zastanowienia.

Anna Kałuża

Legenda ‘bruLionu’ powraca i daje się zobaczyć w całej okazałości. Te wierszyki są jak ‘rybie ości w odbytnicy ratlerka’, wciąż jątrzą i śmieszą. Wcale się nie zestarzały. Tylko że śmiałem się w innych miejscach niż przed laty. Tak się porobiło. I to się chyba nazywa transformacja. Jaworski jako Charles Bukowski tej naszej transformacji? Kto wie, kto wie

Karol Maliszewski

Jaworski wyraźnie starał się też osłabić, wyśmiać, czy też może po prostu zniszczyć, obowiązujący w tym kraju, za przeproszeniem, paradygmat podmiotu lirycznego (tę tendencję widać już w jego debiutanckiej książce). Bo nasz krajowy bohater wierszy jest zwykle heroiczny, niezależnie od tego czy pije denaturat i onanizuje się do zlewu (przynajmniej tak to nam zmarły samobójczą śmiercią kolega relacjonuje), czy też stąpa niezwykle delikatnie po drugim końcu tęczy (a z ust mu płyną w tym czasie nieprzerwane strumienie ciągów skojarzeniowych). Heroizm słowa lub czynów. Kreacyjny autobiografizm, a przy tym jak najmniejsze – delikatnie mówiąc – zaczepienie w konkrecie.

Wojciech Wilczyk