O Trapie

Czyżby Trap był próbą przemytu Rimbauda do świata handlu, wolnego i pozbawionego “wyrzutów sumienia”, planem przeprowadzki bladego Nemeczka na obszary żujących kokę, zamiarem wpuszczenia potomków Wilka stepowego do warszawskiego zoo i wielu takich właśnie ironicznych transferów? Może tak być. Marcin Sendecki opowiada w najnowszej książce o świecie transakcji, którym rządzi zasada “coś za coś”. Ale swojej frazy nie chce zbyt szybko wymieniać na coś innego: na chodliwe ideologicznie obrazy czy na estetycznie przyjemne figury; opóźnia więc zawarcie umowy z naszymi potrzebami, które uczynią z języka obiegową monetę. I to opóźnienie, czasem brzmiące, jak “Kit. Fant. Trap”, bardzo przypomina Szulkinowskie “O-Bi, O-Ba”.

Anna Kałuża

Trap to pułapka. Jedni powiedzą, że pułapka rzeczywistości. Inni – że pułapka języka. I jedni, i drudzy będą mieli rację, ponieważ rzeczywistości od języka nie da się tutaj oddzielić.

Grzegorz Jankowicz

Skoro jest trap, musi być okręt (zapewne “o ośmiu żaglach / I czterdziestu armatach”), albo statek, niechybnie pijany, skoro mamy Rimbauda (“Rimbaud w przemyśle”). Skoro jest trap, może być też trop: na przykład trop wilka z “Najstarszego w Europie” albo ślad Wołgi z wiersza “W Boże Narodzenie w Tomaszowie”, albo też trop Philipa Sidneya w “Tangu”, które jest jakby “mroczną i zwyrodniałą” siostrą bliźniaczką “Ye Goatherd Gods”, słynnej podwójnej sestyny angielskiego poety. Mocny program: tango, fant, kit, skrót, trucht, trap.

Adam Zdrodowski

Widzi i opisuje. Bardzo czujnie i przytomnie. Nie negocjuje ze światem przedstawionym, godzi się na niego. Jest gorzko. Kłuje, drapie czytelnika w oczy. Nie dla naiwniaków.

Julia Szychowiak

Marcin Sendecki ewidentnie w formie, jak zawsze wyrafinowany, niecny i ironiczny. Zwinny język i ucieczka w zawiązaną dal. Czytelniku, trap się, trap.

Kamil Zając

Wiersze Sendeckiego kolejny raz opierają się pobieżnym analizom i śpiesznym komentarzom. Tytuł Trap niewiele pomaga, książka jest zapadnią języka, w którą zwabiony oczekiwaniem łatwej lektury czytelnik wpada, daje się uwieść melodiom, dysonansom, aliteracjom. “Nie może to być?” pyta poeta w wierszu “Wiązanka”, i odpowiada kilka stron dalej: “Ja jestem urokliwym zakątkiem”. Trzeba tylko przejść po trapie powierzchownych skojarzeń i pewnie wkroczyć na statek, na którym głos kapitana Sendeckiego zabierze w dziką i dziwną podróż, omijając mielizny, płycizny językowe. A gdzie w tym wszystkim sens? Pomidor. Ma mokry nos.

Bartosz Sadulski