O Wszystkich radiostacjach związku radzieckiego

Czytałem te wiersze w niewygodnej, wymuszonej pozycji, z wizytówką w zębach, mając z tyłu głowy, że wszystko, co pomyślę, może być użyte przeciwko mnie albo przeciwko niej, młodej autorce arkusza Wszystkie radiostacje związku radzieckiego. Ale to doświadczenie się nie składało za dobrze w linijki recenzji. Niech będzie zapis wstępnego, życzliwego zdumienia. To zaledwie trzynaście feralnych wierszy, a tyle w nich świata, błyskających, zaskakujących jak na młodą dziewczynę skojarzeń i wycieczek wstecz po leśne i do tego dzikie runo, dobra podściółka pod coś, co może z tej poezji wyrosnąć. Błyskają nieznane pejzaże, aktorzy niby już zgrani, a jednak postawieni pod murem tej trochę wściekłej, nieokiełznanej jeszcze konwencją poetyki. Gdzieś za ścianą, za tym murem czyha już zapewne jakaś modna maniera. Ale na razie jest dobrze odgrodzona od świata tej autorki. “Dzikie mięso – chciałoby się powiedzieć – not dead“. Tych trzynaście wierszy to w sam raz sygnał kogoś, kto może się zdarzyć. Kiedy ta autorka naprawdę się zdarzy, niech nikt wtedy się nie usprawiedliwia, że nie wiedział, że nie słyszał. Owszem, było trzynaście feralnych wierszy i było w nich słychać wiele, i to nie tylko wszystkie stacje związku radzieckiego.

Radosław Wiśniewski

Wiersze z debiutanckiego arkusza Agnieszki Mirahiny są jak zaskakujące liźnięcia maskary na placu czerwonym. Everybody na jednej fali. Czekamy, czekamy, czekamy, czekamy na sygnał z centrali.

Po wsłuchaniu się we Wszystkie radiostacje związku radzieckiego już wiadomo, że rewolucja musi być kobietą, że wszystkie dostępne linie są zajęte i zbiegają się (jak szeregowi szpicle?) w dupie, i że nie ma ładnych zakończeń. Są za to liryczne zaskoczenia na wielu bezpretensjonalnych frontach.

PS Program Radiostacji nadaje również video –

http://pl.youtube.com/watch?v=KoQb8vb4blA

Kamil Zając

Arkusz Agnieszki Mirahiny to ciekawe zaproszenie do podróży, w trakcie której trzeba się zgubić. Propozycja oderwania się i spojrzenia z lotu ptaka i żabiej perspektywy “na wszystkie fronty tego świata”. Nazwy geograficzne i epoki pojawiają się, by zaraz dać się zastąpić innymi, jakby wiersz nie mógł znaleźć sobie odpowiedniego miejsca, jakby “tu i teraz” nie determinowało tego, jak patrzeć i co pisać. Mnie ta opowieść zagubiona w szumach radiowych przekonała i wciągnęła. Muszę przyznać, że czekam na szczęśliwą kontynuację.

Kornelia Piela

Niemców w tych tekstach nie mniej niż w centrum, a i samych faszystów za dużo do dobrotliwego przeoczenia. Są tu ludzie, których nie chce się widzieć (“ale znalazłam się nie po tej stronie kamery. gdybym tylko mogła przejść cienką linię celuloidu, zaraz wmieszałabym się w tłum”), i chwilami podczas ich lektury nachodził mnie strach przed przełknięciem śliny; uczucie, które w życiu budzi we mnie odrazę; co do tekstu – będące ostatnią formą szacunku, na jaki mnie wobec niego stać (“już bez pośpiechu będę lizać ci uszy”). A że jest upał, kiedy wszystkich radiostacji nasłuchuję, toteż akurat nie chce mi się pastwić nad “wielkie niebo nade mną/ wszystkie linie zbiegają się w dupie”. To w końcu niebezpieczne; pastwić się nad kimś, kto “ma swastykę na brzuchu i robaka w sercu”.

Konrad Góra