Jestem najlepszym polskim poetą piszącym o zwierzętach

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

Czymkolwiek przeciw.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Jestem najlepszym polskim poetą piszącym o zwierzętach. Opisałem poniekąd wszystkie. Intensywnie myślę o jenocie, jako obcym, któremu się udało, jak topinamburowi, żółtlicy, kościołowi.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Jestem także nią.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

W którymś z opowiadań Tadeusza Borowskiego mowa o losowo dobranym chórze czeskich Żydów, którzy przed wejściem do komory gazowej odśpiewali „Kde domov můj”, jedyny pacyfistyczny hymn świata.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Nie pierdol.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Jest mi przykro słuchać tego pytania.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Bo autorzy nie dość, że ulegli propagandzie wroga (lewicy, prawicy) o końcu potrzebnej literatury, to jeszcze przyjęli ten fakt z frajerską, tchórzliwą ulgą.