O Zakłóceniu korespondencji

Czytając wiersze z arkusza Zakłócenie korespondencji autorstwa Rafała Praszczałka niechybnie przed oczyma pojawia mi się mglista scena: sprawna dłoń i rzut butelką po samą szyjkę wypełnioną poezją anglosaską (W. Stevens, T.S. Eliot, J. Berryman, J. Ashbery & Company) z tlącym się lontem (sprawnie utkanym i mocno nasyconym poezją Andrzeja Sosnowskiego, Tadeusza Pióry, czy Bohdana Zadury); “potem nagle obraz, jakbyś w połowie (o! ironio) drogi zawrócił” i ściana, cięcie, najazd kamery na roztrzaskane szkło i języczki ognia tlące się gdzieniegdzie – bardzo to efektowne.

Zwraca uwagę rzutkość tych liryków. Polecam wszystkim czytelnikom uważne obserwacje “rozbitka z pokładu języka”, potem można – jak pisze autor – (…) nawet nie wracać. Pozwolić sobie na wir i sypkość. Śnieg.

Kamil Zając

Zakłócenie korespondencji: list nie dotarł do adresata. Współczujemy adresatowi, ale dzięki temu zakłóceniu, sami możemy te listy przeczytać. Może to i niedyskretne, ale z pewnością przyjemne.

Zakłócenie korespondencji: słowa odkleiły się od rzeczy. Trochę się boimy, ale w szczelinie między słowem a rzeczą znajdzie się miejsce na kolejne słowa, obraz i muzykę: “I potem nagle obraz, jakbyś w połowie drogi zawrócił. Oderwał/ Język od rzeczy” (“Już”). Kto oderwał język od rzeczy? Ty? A może jakiś przemożny obraz? Rafał Praszczałek ładnie opowiada zajmujące historie. Posłuchajmy.

Adam Zdrodowski