O Skądinąd

Wiersze Jerzego Jarniewicza przepływają monotematycznie, by nagle rozmnożone w bezwstydnym nadmiarze zatopić uśpioną czujność czytelnika. Krótkie i sugestywne ubierają się samokrytycznie w obcą skórę, płynąc pod prąd własnej rzeki. Autor ujmuje swobodą i lekkością, a jednocześnie koncentracją i uwagą przy konstruowaniu historii swojego mostu. W wierszach jest mocno zaznaczona granica między teraźniejszym, a niedzisiejszym. Są jak muzyka lat siedemdziesiątych w nowej aranżacji. Autor działa na zlecenie lokalnych oblatywaczy, prototypów. Nietrudno będzie go spotkać, trzeba tylko stanąć na moście, pod którym przepływa.

Julia Szychowiak

Oryginalność tej poetyki pojawia się w spoinach między tropami historycznoliterackimi a aluzjami do różnych “już raz użytych” słów, zdań i zwrotów. Specyficzną własnością Jarniewicza jest ton, ironiczny dystans, jakby powściągany efekt dowcipu, mechanizm kontrolowanej obcości, “zamrożony żart” zawieszony nad światem, nad chwilą, nad opisywaną sceną czy sytuacją.

Karol Maliszewski

“Skądinąd”? “Indziej”. Nie stąd i nie stamtąd. Nie tylko tytuły poszczególnych tomów i wierszy Jarniewicza wskazują jakąś przestrzeń, zakreślają ją. “Tu mieszkam” – czytamy w jednym z wierszy. Przestrzeń w poezji Jarniewicza wiąże się z nieustającym pytaniem o tożsamość, nie tylko w tomie Dowód z tożsamości. Przy czym zamiast stałego dowodu – dostajemy płynność i ruch. To zresztą znak charakterystyczny tej poezji: zmienność głosu, punktów widzenia i skojarzeń. Z tomu na tom ta poezja zagęszcza się, staje się coraz bardziej wielogłosowa, a pomiędzy rozmaitymi językami narasta napięcie. Jednak to, co najbardziej wyróżnią tę poezję, to rozmowa: “do kogo ty / mówisz / kiedy piszesz / wiersze”. Poezja Jarniewicza to przestrzeń pomiędzy jakimś ja, ty i my. Nie chodzi tylko o gramatykę, ale i o komunikację, której warunkiem podstawowym jest, jak się okazuje – ironia. Dzięki niej można być skądinąd.

Justyna Sobolewska

Poezja Jarniewicza okazuje się nie poezją dezintegracji, choć ją opisuje, ale przede wszystkim poezją zespolenia, historią mającą wyraźny ciąg przyczynowo-skutkowy, nigdy niedomkniętą. Podmiot tych wierszy nie akceptuje kolei zdarzeń, które są, lecz jednocześnie wolny jest od pretensji względem nich; jest częścią zanikania, ale dostrzega spoiwa, które pozostaną, które pozostały. Stąd taka w poezji Jarniewicza troska o słowo, precyzja i skuteczność frazy, ale i żywioł wyobraźni ma tu swoje miejsce, mają miejsce szarady i zagadki rodem z film noir.

Dagmara Sumara

Wiersze z tomu Skądinąd autorstwa Jerzego Jarniewicza próbują udowadniać, że na zewnątrz jest jeszcze świat, zaś język może powoływać cokolwiek do życia.

Czytelniku, czy pozwolisz, aby mały świat tych wierszy Cię zniewolił?

Po lekturze wierszy zebranych Jerzego Jarniewicza Skądinąd istnieje pewność, że mamy do czynienia z poetą lirycznym, kurwa, lirycznym.

Kamil Zając