lekka zima

lekka zima

Intymność zmienia miejsce położenia.
Wszystko wraca. Dopiero początek stycznia,
a spotkałam na ulicy dwa duchy ludzi, z którymi
sypiałam. Wyglądam gorzej od nich. Mam mniej
czasu. Śpię krócej, od kiedy spadł śnieg z wodą
i coś zaległo na dachu. Tak płytko oddycha pościel.
Delikatnie poruszają się piersi Marii, która zasnęła
przede mną. Ładny obraz. Niech do rana potrwa.

Naprawdę zmienia się mało i szybko

Pomarańczowa ściana smakuje wapnem. Odpiera atak.
W lodówce nie ma mleka. Śnieg z wodą pozwala
unieść się i przez chwilę nie opaść.

Naprawdę nie musi dziać się wiele, żeby zdarzyło się dużo, a ludzie, z którymi sypiam, wcale nie muszą mnie kochać i w drugą stronę. Często z niczyjej winy albo że biologia. Najważniejsze jest jednak gdzie indziej: zima nie kończy się, trwa, a śnieg z wodą zajmuje miasta. To męczące. Męcząca jest pewność, że często z niczyjej winy tak się dzieje. Kojący jest spokój, który istnieje w opozycji do wszystkiego innego. Dzisiaj powiedziałam komuś, że ta ściana już mnie męczy. Chodziło o fotografie na tle ściany. Ale przecież to nieprawda – gdyby nagle zniknęła, musiałabym patrzeć na brudne naczynia w kuchni, wpłynęłoby tutaj zimno. Wszystko jest łagodne, ale wybrakowane. Jak piękna lalka Barbie bez jednego oka. Dlatego czasami daję się na to nabrać (i na chwilę zostać w miejscu, gdzie zaletą jest wybrakowany towar). Szczególnie nocą.