Miłość jest kłamstwem, ale działa

Tytułowy najpiękniejszy tydzień spędziły w hotelu. Kochanki z opowiadania „Najpiękniejszy tydzień w naszym życiu”. Pewnego dnia niespodziewanie odwiedził bohaterkę mąż kochanki. Nie wiadomo do końca, czy wiedział o romansie żony. Rozmawiali w holu, a bohaterka cały czas nerwowo zerkała w stronę windy hotelowej, z której w każdej chwili mogła wyjść jego żona. I zdemaskować romans kobiet. To świetna, pełna napięcia scena, jednego z lepszych opowiadań tej antologii. Sporo w nim trafnych obserwacji miłosnej relacji, nie tylko między kobietami.

Choćby taki szlafrok. Kobieta zasłaniająca się szlafrokiem daje znać, że spektakl zakończony, kiosk miłosny już jest zamknięty, teraz chce być poważna. Osłonięcie się szlafrokiem jest jak zaciągnięcie kurtyny. Cristina Peri Rossi opowiada o teatrze i rekwizytach miłości szczegółowo, ale i z pewną dozą ironii. Wszystko okazuje się bardziej skomplikowane. Bohaterka chce być sama z kochanką, ale w tym związku nieuchronnie istnieje też jej mąż, nie można go zignorować. Kiedy bohaterka patrzy na porozrzucany bukiet kwiatów od męża kochanki jej myśli krążą wokół zaplątanej relacji. Całość zamyka ironiczne zdanie „To było niesprawiedliwe, w stosunku do kwiatów”.

Nie znajdziemy w tym zbiorze spójnego portretu kobiety hiszpańskiej. I dobrze. Autorki należą do różnych pokoleń. Nie są dobrze znane w Polsce. Ta książka jest jednocześnie pierwszą prezentacją wielu z nich. Kontekst historyczny jest prawie nieobecny, co nie przeszkadza, nie mamy też poczucie, że czytamy opowieści egzotyczne – podobne bohaterki moglibyśmy spotkać i w naszej literaturze. Wartością każdej antologii opowiadań jest zawsze różnorodność. A udana bywa wtedy, gdy znajdzie się w niej kilka literacko ciekawych i zapadających w pamięć tekstów. To się sprawdziło, choć są tu też opowiadania mniej udane. Takie, w których nie jesteśmy w stanie odróżnić, czy mamy do czynienia z naiwną wizją świata, czy jest wyśrubowaną ironią. Jak wtedy , gdy jedna z bohaterek mówi nagle, że poczuła się nie tylko kobietą, ale i człowiekiem. Albo takie, w których pomysł nie uniósł całości. Opowiadanie jest bardzo wymagającym gatunkiem. Krótka forma wymusza spójną konstrukcję i mocny koncept. Tak jak w opowieści kryminalnej „Matczyna miłość” o matce, która ubezwłasnowolniła niezależną córkę. Za to o wiele mniej ciekawy jest dziennik ciężarnej kobiety, który uświadamia, że czytaliśmy inne lepsze opowiadania o ciąży. Dobre i spójne jest opowiadanie „Żółw”. Rysunek dziewczynki nie pozostawia wątpliwości, że była molestowana przez ojca. Co mają robić w takiej sytuacji nauczyciele?

Najlepsze z tych opowiadań, jeśli już szukać wspólnego tematycznego mianownika, mówią o pożądaniu, tak jak wspomniany „Najpiękniejszy tydzień” czy „Ślepa miłość”. To historia o brzydkiej kobiecie, która ma niewidomego męża. I nawzajem się cicho nienawidzą. W tej sytuacji ratunkiem okazuje się kochanek, który wciąga ją w grę miłosną – kocha się z nią przed oczami niewidzącego męża. „Miłość jest kłamstwem, ale działa”. To zdanie mogłoby być mottem całej tej ciekawej antologii.