perwersja, przekleństwo polaroida

perwersja

jakim słowem kochanie, powiedz jakim słowem będzie perwersja?
jakim słowem kochanie będzie perwersja, powiedz jakim
słowem? piórkiem? kabaretem? podwiązką?
kobietą
tylko którą?
czy tą w masce kota?
a może odwróceniem tego kota ogonem?

Ten wiersz to krótka piłka. Forma tekstu, czyli pytanie po pytaniu, przyszła do mnie razem z wierszem Jacka Dehnela “Andy Warhol, ‘Robert Mapplethorpe’, polaroid print, 1973…” i tak mi się spodobała, tak weszła mi do głowy, że nie wychodziła i czyhała na okazję, a była jesień. Sam test powstał zimą, i powstał tak, że bardzo chciałam go napisać, wysłałam sms do przyjaciółki z zapytaniem, z czym kojarzy jej się perwersja. Odpowiedziała w kilku słowach: pióra, kabarety, podwiązki, kobiety. Potem forma, którą już miałam, i w tej formie dodatkowo przerzutnia, i zrównanie “słowa” ze słowami, czyli moje językoznawcze zainteresowania, i po tej przerzutni, na sam koniec, deser, którym najlepiej się udławić: “odwrócenie kota ogonem”, czyli po części nawiązanie do łacińskiego perversio – odwrócenie, a po części cóż… Ruska baba po prostu, jajko w jajku, zwinnie powstał ten wiersz, nim się obejrzysz – gotowy.

przekleństwo polaroida

taśmy filmowe rwały się wówczas często
jak łańcuszki szczęścia jak sto procent normy
a ja nie mogłam spać i krążyłam po domu
i docierałam do coraz głębszych pokładów
i rozkopałam prawdziwe piekło

wykopałam wydobyłam spod ziemi
spod sterty innych zdjęć: piekło salgado
i to piekło wydobyło dla mnie złoto w ultrafiolecie i podczerwieni
w sierra pelada i w fotografii

moje oko oszalało robiło kolejne fotografie fotografii salgado
fotografie wzdłuż i wszerz fotografie na okrągło
fotografii przybywało i ciągle zjawiały się nowe
miałam już całe klisze całe naręcza klisz
zwijałam je w harmonijki trąbki i upychałam po kątach

a kiedy tylko udało mi się upchnąć klisze
zjawiały się gotowe odbitki!

i na co nie spojrzałam zamieniało się w zdjęcie
które z nastaniem dnia natychmiast blakło

i zdjęcia były jak ciche wampiry jak kawał z taką brodą
sinobrodą

w końcu wyczerpały mnie doszczętnie taśma się zerwała
czas stanął i nic się nie zmieniło

kilometry lecą mijają klisze za oknami wzrasta szum projektora
dalej nie mogę spać i zaciskam oczy żeby pękły i rozleciały się na motyle jak konfetti

To byłby dobry tekst o szwargotaniu taśmy filmowej, gdyby padło w nim choćby jedno słowo po niemiecku, ale nie pada i tekst jest o czymś zupełnie innym. To tekst o wydobywaniu złota, za wszelką cenę, cenę snu. Mogłam go nazwać też tak: bezsen. To tekst przywołujący pewien mit, którego nie kończy wyczerpanie. W tekście jest mowa o fotografiach Sebastiano Salgado.